De mensen zeiden dat het nauwelijks zichtbaar was. Alsof hij daarop zat te wachten. Hij wilde juist dat iedereen het kon zien en daarmee niet alleen zijn lijden kon beklagen maar vooral haar schuld kon veroordelen, zo intens en theatraal mogelijk wat hem betrof. Hij wilde dat ze zou opschrikken in haar bed door een aanzwellend gegrom uit alle kelen in de stad die haar zouden verketteren en haar zou doen besluiten buiten de stadsgrenzen een goed heenkomen te zoeken. Om hem te verlossen van die angst haar tegen te komen, zo maar, op een vrijdag middag bijvoorbeeld, ergens in een steeg of op de markt. Hij wist dat hij dat niet zou kunnen verdragen. Voor de spiegel in zijn slaapkamer gleed zijn blik langzaam naar beneden, daar waar die verschrikkelijke wond zat. Het was een godswonder dat een mens zoiets zou kunnen overleven om uiteindelijk hier te staan snotteren over de valsheid van haar hinderlaag die heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd. Waarom zagen de anderen dat nou niet? Waarom liep iedereen over straat alsof er niets aan de hand was? Hij tuurde gespannen naar zijn lichaam en moest mokkend erkennen dat er ook niet veel te zien was. Hij haatte prompt de natuur die niet in staat was gebleken dit soort wonden goed zichtbaar te maken. Moest hij het dan nu maar zelf doen? Moest hij de natuur gaan corrigeren? Voordat hij er goed erg in had gleed zijn hand die het mes vasthield van zijn keel naar zijn borst. Een klein sneetje maar, dat zou volstaan, een kerfje. God, de moed zonk hem nu al in de schoenen. Had ze dan toch gelijk gehad, en zijn laffe natuur terecht aangehaald om hem te verlaten. En zijn hart te breken? (Naar een scène uit Jaws, als iedereen tegen elkaar opbiedt wie het hevigste lidteken heeft. Op het laatst zegt Hooper -gespeeld door Richard Dreyfuss- terwijl hij naar zijn borst wijst: Mary Ellen Moffat. She broke my heart.)