#65 scene uit een huwelijk

'Zal ik je thuisbrengen?' vraag ik aan mijn vriend Nick. 'Nee, jij hebt al drie wijntjes op,' zegt mijn vrouw terwijl ze met de lege glazen naar de keuken loopt. 'Ik breng hem weg.' 'Het genoegen is geheel aan mij,' roept hij haar na. Ik schuif Bags Groove van Miles Davis in de cd-speler en selecteer mijn favoriete nummer: Doxy. Vier minuut vijfenvijftig. Na zes keer luisteren moet ze terug zijn, ik concentreer me op de muziek, Nick heeft me uitgelegd hoe de opvolging van de akkoorden werkt. Ik herken het en tap mee op de leuning van de bank, toch kan ik het niet laten op de klok te kijken. Na de zesde keer Doxy druk ik op stop, de huiskamer zwijgt en ruist na. De grote wijzer schuift over de kleine heen, een beetje trillend, alsof hij bang is aan een nieuwe dag te beginnen. De klok tikt door, steeds harder. Ik streel het leer van de bank. Koud. Ze rijdt de straat in en remt abrupt, de auto staat scheef in het parkeervak. 'Wat bleef je lang weg.' 'We hebben nog even gepraat.' 'Waarover?' Ze haalt haar schouders op. 'Ben je met hem mee naar binnen gegaan?' 'Natuurlijk niet. Laten we gaan slapen, ik ben moe.'