#65 Nu even niet

Het lukt niet deze keer. Meestal gebeurt het onder de douche of op een andere onmogelijke plek, maar altijd op een prikkelarme plaats. Een plaats waar ik mijn gedachten de vrije loop kan laten gaan. Meestal zijn het flarden. Gedachtekronkels die door mijn hoofd schieten. Een emotie die ik ervaar, of een beeld van een locatie die zich voor mijn geestesoog ontwaart, maar het is nooit een compleet verhaal. Het verhaal ontstaat pas als ik ga schrijven. Mijn probleem valt volgens mij niet onder het writersblock. De ideeën schieten wel degelijk door mijn hoofd. Dit keer was het een dialoog. Eén die ontstond vlak voor ik mijn nachtlichtje uitknipte. Eén die me een half uur wakker hield. Een prima dialoog leek het. Het verhaal ging over een demente man die een verpleegkundige verwarde met zijn overleden vrouw en haar verweet dat ze te weinig tijd aan hun kinderen besteedde. Dit terwijl hij vroeger zijn carrière altijd voor liet gaan. Een gevalletje pot verwijt de ketel, maar dan vanuit een demente bejaarde. Toch liep ik vanmorgen binnen no-time vast. De flarden wilden wel, maar mijn demente hoofdpersoon kwam niet tot leven. Ik kon me onmogelijk verplaatsen in het hoofd van de oude norse man die ik voor ogen had. De dialoog was vannacht tot in den treuren gevoerd maar niets van mijn nachtelijke euforie was blijven hangen. Na twintig minuten sloeg ik met een klap mijn laptop dicht en ging een spelletje doen op de iPad. Ik hoopte nog dat het goed zou komen, omdat mijn humeur door mijn onvermogen al aardig was aangetast. Toch hakte ik aan het einde van de middag de knoop door. Ik parkeer de demente man en jij als lezer zal het moeten doen met mijn frustratie dat ik me deze keer niet kan zetten om de vertaalslag van gedachtespinsel naar papier te maken. Ik hoop dat me dit niet te vaak overkomt, want ik kom niet wekelijks weg met een excuus dat mijn verhaal is mislukt.