Ah, eindelijk u bent er. Ik vroeg me al af waar u bleef. Toe, zet u toch neer. Wilt u een tasje thee? Nee? Ja, sorry maar ik doe hier niet aan koffie. Het is een walgelijk drankje als je het mij vraagt. Alstublieft, neem dan toch een lekker koekje. Mijn kokkin, Ferocia, heeft ze zelf gemaakt. Echt niet? Wel, laten we het dan over zaken hebben. U kwam hier voor een verhaal? Oh, ik ken er zeker genoeg. Mijn vader was dol op verhalenvertellers. Iedere week kwam er wel een andere over de vloer. Tuurlijk kan ik er eentje vertellen. Laat me eens even denken. Er was eens, niet zo lang geleden een jongen die samen met zijn moeder in een aardig landhuis aan de rand van een klein bos woonde. Nu moet je weten dat zijn vader een aantal jaren geleden gestorven was en zijn moeder koesterde haar zoon als een porseleinen beeldje dat aan niets mocht ontbreken . Zij gaf hem alles wat zijn hartje maar begeerde. Met als resultaat dat de jongen op den duur verwend en onhandelbaar werd. Het hele huishouden leed onder zijn streken. Enkel zijn moeder was blind voor de grillen van haar zoon. Voor haar was hij nog altijd die lieve, zoete, kleine jongen die ze moest beschermen tegen de gruwelen van deze wereld. Op een zonnige dag, het was in augustus geloof ik, liep de jongen rond in het bos achter het landhuis. Hij had ergens een lange stok gevonden en probeerde daarmee ieder plantje dat zijn pad kruiste kapot te meppen. Zelfs de eekhoorns en de kleine insecten ontsnapten niet aan zijn plagerijen. De jongen stond bijna op het punt een spin dood te knijpen tussen zijn vingers totdat hij het gezang van een vogel hoorde. Zij zat nietsvermoedend op een tak haar lied te fluiten. De jongen luisterde verwonderd naar het gezang. Hij vond het zo mooi dat hij langzaam de boom inkroop en het beestje zo maar van de tak graaide en zo snel mogelijk naar huis liep. Geen idee hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen. Geloof me, ik heb het vaak genoeg geprobeerd toen ik klein was. In ieder geval sloot hij het beestje thuis op in een gouden kooi die hij had laten maken. Of beter gezegd hij had zijn moeder opgedragen om het te laten maken. In het begin floot het vogeltje wel eens een melodietje als de jongen op zijn kamer naar haar luisterde. Maar uiteindelijk had het diertje de vrolijkheid niet meer om te zingen en de jongen verloor zijn interesse. Maar het vogeltje liet hij niet vrij. Op een dag had het kamermeisje na het voederen het deurtje per ongeluk laten opstaan en de vogel greep zijn kans. Snel vloog ze de kamer uit, terug naar het bos. De jongen heeft de vogel daarna nooit meer terug gezien. Niet dat hij het erg vond want hij had al lang iets anders gevonden wat zijn aandacht verdiende. Einde. Kunt u dit verhaal gebruiken?