#58. Icarus' droom

Bij Zeus, het werkt. Ik strek mijn vleugels zo wijd mogelijk en laat me meedrijven op de luchtstromen. Het is een heerlijk ritme, als het arpeggio van een dorisch akkoord. Langzaam verdwijnen de alsmaar krijsende zeemeeuwen onder me en die ouwe van me is niet meer dan een streepje boven de zee. Ik knijp mijn ogen half dicht. De warmte van de zon bedwelmt me, ik stijg nog verder. In Athene zal ik als held onthaald worden, ik weet het zeker. Dronken ben ik alsof ik alle wijn van Dionysos op heb. Ja, ik ben meester van het universum. De wind raast langs me, ik sluit mijn ogen nu helemaal en ga nog hoger. Niemand kan mij nog stoppen, die ouwe krijgt geen gelijk. Ik open mijn ogen en kijk naar mijn veren. Een schok gaat door mijn lijf: er druppelt was uit. Ik probeer omlaag te gaan, maar mijn vleugels reageren niet meer. De was loopt er nu in stroperige slierten uit. Het is te laat, zelfs te laat voor spijt besef ik. De zee komt steeds dichterbij. Ik bid tot Aphrodite: U bent geboren uit het zeeschuim, red me. Dan raken mijn voeten het water. De gene zijde. Hades. Ik had niet verwacht dat het zo mooi zou zijn. Alleen al de muziek... https://www.google.nl/?gws_rd=ssl#q=icarus+dream+…