Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#54 Mijn wereld was zo klein.

Mijn wereld was zo klein. En toen werd mijn moeder meegenomen door de autoriteiten. Ik weet nog goed dat mijn vader een paar uur later mijn kamer binnenkwam en zei: “Lientje, je bent niet zoals alle andere kinderen. Daarom kan je hier niet blijven. Je gaat naar je tante in de grote stad”. Met grote ogen keek ik mijn vader aan. Was ik vervelend geweest, moest ik daarom weg? Ik begon te huilen en klampte me aan hem vast. “Papa, ik wil niet! Ik wil hier blijven in ons huisje en met de diertjes en met mama en met alles. Wanneer komt mama terug? Ik wil mama!”. Mijn vader bleek onverbiddelijk. Een paar uur later stond ik voor de trein met mijn nette jas aan en mijn koffertje ingepakt. Het voelde alsof ik moest huilen, maar de tranen waren op. Ik was zo boos op mijn vader toen hij me in de trein tilde. “Lientje, ik weet dat je het allemaal nog niet snapt, maar dit is voor je eigen bestwil. Je moeder en ik houden heel veel van jou. Tante Isis komt je ophalen.” Ergens in mijn kinderbrein kwam het besef dat ik mijn vader een tijd niet meer zou zien. “Dag papa, ik hou ook van jou en mama.” snufte ik. Toen de trein stopte begon iedereen tegelijk te bewegen. Ik stond nog steeds op de plek waar mijn vader me neergezet had, midden voor de deuren. Angstig hield ik mijn koffertje vast en probeerde ik te blijven staan tussen de stroom mensen. De conducteur joeg me de trein uit en ik strompelde naar buiten. Ik vergat mijn verdriet bijna toen ik de gigantische stationshal binnenliep. Ik had in mijn jonge leven nog nooit zoiets moois gezien. Mijn tante vertelde later dat ze me had gevonden terwijl ik langzaam rondjes aan het draaien was midden in de hal. Ik bedacht me dat een plek met zulke mooie dingen, niet zo slecht kon zijn.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Cookie, Je laat in het midden wat er aan de hand is - de moeder is 'meegenomen'. Het meisje moet weg omdat ze 'anders' is. Ik heb als lezer graag een aanwijzing wat er aan de hand is. Je hoeft niet alles voor te kauwen natuurlijk. Het eind vind ik erg mooi. ("Met ogen als schoteltjes' - liever niet)

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt Jan, Het is eigenlijk een te lang verhaal om in 300 woorden uit te leggen, maar ik heb een kleine hint toegevoegd. Hopelijk verduidelijkt dat iets. En er "grote ogen" van gemaakt ;)

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Cookie, ik zie het 'de autoriteiten' De moeder is dus meegenomen en de vader loopt kennelijk geen gevaar, maar het kind wel. Waarom, misschien nog een heel klein tipje :)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ga vervelend zijn, maar het is lief bedoeld, omdat ik een leuk idee voor een kinderverhaal zie, wat volgens mij meer aandacht verdient. Ik hoop ook dat het een fragment is van iets groters, of dat anders wordt. Een paar dingetjes om dan eventueel te overwegen: - het verband tussen 'niet zoals andere kinderen' zijn en naar de stad moeten is mij een raadsel - 'huisje' en 'diertjes' vind ik onnatuurlijk kinderachtig. Beestjes zou nog wel kunnen, maar anders toch 'dieren' volgens mij. En ik geloof niet dat iemand, ook een klein kind niet, op dergelijke wijze naar zijn eigen huis als 'huisje' verwijst. - voor de trein sta je als je zelfmoord wilt plegen - 'ergens in mijn kinderbrein ...enz' vind ik onnatuurlijk in de kinderlijke verteltoon. Geheel zonder deze uitleg kan ook best; het is geen onwaarschijnlijk grote omslag die het kind maakt, het is een logische combinatie van emoties. In het algemeen moet je opletten dat je 1 leeftijd kiest 'waarop' je schrijft. Soms zit je erg in het kind als kind, soms wat meer in een volwassen verteller achteraf ... ik weet niet hoe oud je de 'ik' tijdens het vertellen in gedachten hebt en kan het ook niet uit de tekst opmaken. Zowel het beeld van het kind dat pal achter de deuren blijft staan, als het beeld van het kind dat rondjes draait in die betoverende stationshal is heel mooi!

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Thanks voor je reactie Lisette. Ik snap wat je bedoelt, Dit is een fragment uit een groot verhaal en ik denk dat het zo niet werkt. Ook zal ik nog goed gaan oefenen met de "flashbacks" met de tips van je ;) Leerpuntje: volgende weekopdracht gewoon iets nieuws verzinnen en niet doorgaan op een groter verhaal :P

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
of stiekem toch; wij hoeven niet alles ervan te snappen om op te merken wat we er wel of niet goed aan vinden; dan kun je zelf wel afwegen in hoeverre de problemen opgelost worden in het grotere verhaal en in hoeverre jij nog aan de bak moet ;)

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind je tweede alinea beter dan de eerste, maar waarom weet ik niet. Ik kan er de vinger niet op leggen. Ik vind het dialoog niet lekker lopen. Misschien ben ik de enige en ligt het aan mij, misschien kan een ander je betere feedback erop geven ;). Het laatste beeld van het ronddraaiende kind vind ik erg mooi gevonden.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jouw verhaal is intrigerend, ik wil meer weten maar ik begrijp dat het een deel is van een groter geheel. Ik vind de sfeer aangenaam: het kind is verdrietig en nieuwsgierig tegelijk. De laatste zin duidt op een onprettige jeugd bij de Tante. Ik gebruik soms de schrijfopdrachten ook voor mijn 'groter' verhaal en dat kan heel leerzaam zijn, dus eens met schrijvenmaar #6! :nod:

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal over een ingrijpende gebeurtenis. Ook ik vind het rondjes lopen in de stationshal mooi het verhaal afsluiten. Wel vraag ik me af hoe oud het kind is, dat het alleen op de trein gezet wordt. Ik denk namelijk aan een klein kind door hoe de vader ermee spreekt, en een klein kind laat je toch niet alleen de trein in en uit stappen?

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dankje Odile, het gaat over een andere wereld waar van alles mis is. De vader kan niet mee in de trein en hij vindt het heel eng om zijn kindje alleen te laten gaan, maar het is de enige mogelijkheid. Ik wilde haar ook nogal jong laten zijn, terwijl dit gebeurt. Het meisje herinnert zich de situatie als een soort flashback. Nu is ze ongeveer 18 jaar. Ik ga er nog even aan schaven :)

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het einde vind ik sterk. Daar zou je voor mij niet aan moeten schaven. De rest mag voor mij wel wat verduidelijkt worden.