#54 Mijn wereld was zo klein.

Mijn wereld was zo klein. En toen werd mijn moeder meegenomen door de autoriteiten. Ik weet nog goed dat mijn vader een paar uur later mijn kamer binnenkwam en zei: “Lientje, je bent niet zoals alle andere kinderen. Daarom kan je hier niet blijven. Je gaat naar je tante in de grote stad”. Met grote ogen keek ik mijn vader aan. Was ik vervelend geweest, moest ik daarom weg? Ik begon te huilen en klampte me aan hem vast. “Papa, ik wil niet! Ik wil hier blijven in ons huisje en met de diertjes en met mama en met alles. Wanneer komt mama terug? Ik wil mama!”. Mijn vader bleek onverbiddelijk. Een paar uur later stond ik voor de trein met mijn nette jas aan en mijn koffertje ingepakt. Het voelde alsof ik moest huilen, maar de tranen waren op. Ik was zo boos op mijn vader toen hij me in de trein tilde. “Lientje, ik weet dat je het allemaal nog niet snapt, maar dit is voor je eigen bestwil. Je moeder en ik houden heel veel van jou. Tante Isis komt je ophalen.” Ergens in mijn kinderbrein kwam het besef dat ik mijn vader een tijd niet meer zou zien. “Dag papa, ik hou ook van jou en mama.” snufte ik. Toen de trein stopte begon iedereen tegelijk te bewegen. Ik stond nog steeds op de plek waar mijn vader me neergezet had, midden voor de deuren. Angstig hield ik mijn koffertje vast en probeerde ik te blijven staan tussen de stroom mensen. De conducteur joeg me de trein uit en ik strompelde naar buiten. Ik vergat mijn verdriet bijna toen ik de gigantische stationshal binnenliep. Ik had in mijn jonge leven nog nooit zoiets moois gezien. Mijn tante vertelde later dat ze me had gevonden terwijl ik langzaam rondjes aan het draaien was midden in de hal. Ik bedacht me dat een plek met zulke mooie dingen, niet zo slecht kon zijn.