wekelijkse schrijfopdracht #53: bevrijding Het brokje steen voelt ruw aan mijn vingertoppen. Ik laat het ronddraaien, zonder kijken, en voel het zacht langs mijn vel schuren. Het voelt anders dan de steentjes in de tuin bij opa en oma. Die glijden zo lekker. Ze glinsteren ook mooi, vooral als het geregend heeft. Ik hoop dat we snel weer eens naar opa en oma gaan. Het brokje draait moeiteloos door, zonder weg te glippen. Het voelt goed. Misschien dat ik hem echt voor altijd bewaar, zoals de man zei van wie ik het kreeg. Ik denk aan zijn tandeloze lach. Ik durfde er niet goed naar te kijken, maar kon mijn ogen er niet van los krijgen. Ik denk niet dat hij het doorhad. Hij zei er niets van. Hij lachte maar en lachte maar, zijn blote lach zonder tanden. Ik denk aan zijn kloppen op mijn schouder. Het had eigenlijk een beetje pijn gedaan, maar ik was niet bang geweest. Hij was vrolijk en vriendelijk en dat was zijn kloppen ook. Het was alleen iets te hard. Maar ik geloof dat hij dat ook niet doorhad. Een van de andere mannen had op de brokstukken gespuugd, maar dat vond hij maar niets. Hij had hem gestopt en geroepen dat dat puin belangrijk was. Hij had wat kleine stukjes opgepakt en hoog gehouden. Hij had een brokje voor de spugende man zijn gezicht gehouden en gezegd dat het een belangrijk memento was. Memento. Of zoiets. Daarna gaf hij het met zijn grote lach aan mij, klopte op mijn schouder en zei me het voor altijd te bewaren. Het draait nog altijd door mijn vingers als ik onze tuin in loop. “Waar was je jongen? Wat heb je daar?” “Het standbeeld van de Grote Leider is kapot gevallen.”