Hij lacht schuchter en de bittere tabakslucht ontsnapt langs zijn witte tanden als hij toegeeft ook wel blij te zijn dat het achter de rug is. Haar blik gaat onderzoekend langs de stoppels van zijn kin terwijl hij weer naar buiten kijkt. Naar de schuur van ome Arie, tussen de kassen en het huis in, die in die jaren symbool is gaan staan voor de vermetelheid van deze hechte groep jonge mensen. 'Maar ik had er rustig nog vijf jaar aan vastgeplakt, als het had gemoeten,' voegt hij er vastberaden aan toe. Ze gelooft hem direct en pakt zijn hand. Heel even blijft zijn blik op haar hand rusten voordat hij die van hem zachtjes terugtrekt. Zij glimlacht maar hij zoekt naar woorden waarvan hij hoopt dat ze van buiten bij hem ingefluisterd worden, zo lijkt het. Toch is er bij haar geen spoor van twijfel in haar hart. Niet over hem en niet over de toekomst die ze nu samen kunnen gaan opbouwen. Te beginnen met de grote schoonmaak. 'Zal ik vanavond meegaan met dat transport van die NSB'ers uit de van Swietenstraat?' Weer pakt ze zijn hand maar nu trekt hij hem gelijk los. Met die flegmatieke oogopslag waar ze zo verliefd op is geworden schuift hij zijn koffiekopje naar haar toe. 'Ach liefje, je kan je nu beter weer op je eigen taken richten.' Hij staat op en loopt naar buiten. Op een paar meter afstand blijft hij naar de schuur kijken.