#50 Veilig

Het boerenerf ligt er verlaten bij. Een kruiwagen leunt moedeloos naast een regenton met zijn handvatten tegen de stalmuur, twee klompen staan slordig bij de achterdeur van het woonhuis. Een tractor rust uit onder zijn afdak, dikke klonten klei in het grove profiel. Een voorjaarsbriesje doet de bomen langs de sloot zachtjes ruisen, de zon houdt zich schuil achter de wolken. Dan piept er plots een kinderhoofdje om de hoek van de stal. Twee priemende blauwe ogen onder een blonde krullenbol spieden het erf af. Niets te zien, alles stil, bewegingloos. Het jochie zakt door de knieën en verkent het terrein opnieuw. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Komt overeind en loopt voorzichtig het erf op, steeds om zich heen kijkend. Verdwijnt onder het afdak, loopt om de tractor heen, komt weer naar buiten. Stopt even, tuurt om zich heen. Dan sluipt hij naar de regenton, legt zijn oor er even tegenaan en tilt met één snelle handbeweging het deksel op: niets. Zijn lichaamstaal verraadt teleurstelling. Hij legt het deksel weer terug en speurt opnieuw het erf af. Ineens komen er vanuit de verte kinderstemmen dichterbij, opgewonden lachend, begeleid door klossende laarsjes. Een troep jongens en meisjes verschijnt op het erf, zwermen uit, kijken rond, en roepen iets naar de zoekende blonde. Die haalt geërgerd zijn schouders op, snauwt wat, schopt een steentje weg. Vanuit de hoogte bekijk ik dit tafereel en ik weet: het gaat hem niet lukken. Zijn zusje kan hoger klimmen dan hij denkt. Een kwartier geleden kietelde ze mijn oksels met haar kleine gympies, greep ze zich vast aan mijn takken, ze trok en duwde, met haar armpjes, haar beentjes, haar voetjes. Nog nahijgend nestelde ze zich op mijn mooiste rechte tak, verschoof wat, zocht met haar voetjes steun op een lagere tak, sloeg een armpje om mijn stam. En nu zit ze hier, bij mij, zo stil en onzichtbaar mogelijk te zijn. Ik voel haar warme lijfje tegen mijn bast, span mijn spierballen om haar goed vast te houden en sluit, trots glimlachend, mijn bladerdek dichter om haar heen.