Ging ik even snel kijken, word ik met groot verdriet om mijn oren geslagen. Wel heel erg mooi geschreven trouwens. Mijn geweten sust mijn schuldgevoel?

Helemaal in de pijn gaan om er beter uit te komen.

he jakkes ik dacht: Marietje kan nog net voor het slapen gaan ... ik ga er een andere keer beter naar kijken dan ik nu wil (zegt natuurlijk niets over de kwaliteit van het verhaal) (hoop nu nog snel een blij verhaaltje voor aan te klikken om lekker bij in te slapen)

Marietje Wat een droefenis. De nachtmerrie over haar verloren kindje heb je met mooie smartelijkheid beschreven. Het slot is gelukkig nog wat positief, met haar liefhebbende man en kinderen die haar troosten.

Marietje, Sorry, dit is naar mijn smaak mooischrijverij.

Marietje, Naar mijn smaak is er sprake van mooischrijverij als er teveel zware woorden worden gebruikt. De tweede alinea: moedig/noodzaak hijgt/moeizaam deblokkeert/ondraaglijk leed/oerwoud van herinneringen/gejaagde ademhaling. Allemaal zware woorden - maar ik zie niets voor me. Show, don't tell! :)

Dat was lichte kost... Treffend geschreven, dat wel.

ook 's ochtends is het ploeteren; ik weet nog niet of het de inhoud is, of de manier van schrijven die JanP al even aankaart ... ik kom vast nog wel een paar keer terug en als ik er op enig moment uit kom, hoor je het, uiteraard!

(haha ... je biedt toch geen excuses aan voor de inhoud van je verhaal? het lijkt mij een goeie zaak dat over alles geschreven kan worden en vind het bewoderenswaardig welke onderwerpen je allemaal durft aan te gaan.)

Dag Marietje, waarschijnlijk slaap jij nu :o ; het is al laat.... Een kind verliezen lijkt mij het ergste verdriet dat een moeder kan treffen; het is niet te beschrijven - vandaar :{}

Zware zinnen. Een molensteen voor de HP. Zware kost ook om te lezen. Goed weergegeven, daar niet van. Herkenbare emoties en gewaarwordingen, beukend weergegeven. Per slot van rekening moet het ook gebeuren in ca 350 woorden, hè. Niet echt een verhaal voor het slapen gaan, maar kruip nu toch onder de wol.

Werktuiglijk zette ze koffie. Haar handen verrichtten de handelingen zonder dat ze erover nadacht. Ze schonk in en zette de mok op het aanrecht. Haar man trok de kliko de tuin uit. Hoe kon hij daar nu in Godsnaam aan denken. In haar gedachten was er niets anders dan de lege wieg, ze staarde uit het keukenraam. De koffie bleef onaangeroerd.

Ik krijg geen lucht en geen beeld.

ik geloof dat Odile goed onder woorden brengt wat het voor mij ook te zwaar maakt; en dat JanP een goed voorbeeld geeft van hoe het mij wel zonder worsteling raakt

Dag Marietje, Ik vind het geen mooischrijveriij, dat niet. Wel te geschreven (bij gebrek aan een betere term). Elmore Leonard, heeft ooit iets gezegd in de trant van: 'Als ik iets geschreven heb dat ik niet zo zou zeggen, schrap ik het.' Dat gevoel kreeg ik vooral bij alinea twee en drie. Het is geschreven, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand het me zo zou vertellen, het zo zou zeggen. Nu is het werk van Elmore Leonard - of zijn mening - uiteraard niet de maat, en ook niet ieders smaak, maar wel mijn smaak.

Mooi geschreven! Weer eens een ander verhaal van jouw hand ... Prachtige zinnen zijn:

Ik sta stil en laat de liefde van ons gezin me verwarmen. Moeizaam deblokkeert ondraaglijk leed de weg door een oerwoud van herinneringen. Mijn gejaagde ademhaling geeft het tempo aan. Mijn geweten sust mijn schuldgevoel.