Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

schrijfopdracht #50 - Rouwproces

Rouwproces Ik vertraag mijn pas, mijn hand glijdt uit die van mijn lief. Ik sta stil en laat de liefde van ons gezin me verwarmen. Hij knikt naar me, glimlacht kort en heft zijn hand op. Traag bewegen zijn vingers gedag. Hij loopt door met onze kinderen. De afstand tussen ons vergroot. Moedig ga ik de strijd aan. De noodzaak hijgt in mijn nek. Moeizaam deblokkeert ondraaglijk leed de weg door een oerwoud van herinneringen. Mijn gejaagde ademhaling geeft het tempo aan. Mijn geweten sust mijn schuldgevoel. Mijn keel klopt pijnlijk en mijn oren suizen. Mijn moederinstinct is leidend. Gevoel verzuurt maar er is geen weg terug. Ik moet je zoeken. De pijn in mijn hart is alles overtreffend. Ik ga diep, geef bijna op. Uit jouw gemis put ik de kracht om je te vinden. Geknakt bereik ik de schaduwplek van mijn ziel. Op die open plek staat jouw uitgebloeide levensboom er krachtig bij. Snikkend word ik wakker in je bedje. Je zusjes klemmen hun armpjes om mijn nek, je papa reikt me zijn hand. Verdriet vindt zijn plaats.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@marietje #26
dwingend. Geen beeld slechts een benauwd gevoel. De lezer moet de HP haar gevoel exact zo ervaren. Het compacte tell legt dat op.
Mijns inziens is er zonder beeld geen benauwd gevoel - Een foto zegt vaak meer dan een verhaal. Het compacte tell legt in mijn beleving niets op. Het is uiteraard een keuze van de maker, dat je het met verve verdedigt siert je :)
:) En jij nogmaals bedankt voor je eerlijke reacties! :thumbsup: ( Geblinddoekt een situatie te moeten plaatsen kan erg benauwend zijn ;) )

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Kippenvel! Pakkend geschreven vind ik. Door het commentaar een leerzaam verhaal (voor mij zeker)
Voor mij ook, alleen daarom al is de opdracht geslaagd! :thumbsup: Bedankt voor jouw reactie! :)

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, ik ben het grotendeels met Jan eens. Het verhaal heeft op mij geen positieve uitwerking. En dat komt door de pathetische wijze waarop de HP het hele verhaal door aandacht vraagt voor het leed dat ze heeft te lijden. Ik vind het te opdringerig, te meelijwekkend. Wat er met het kind is gebeurd wordt niet eens verteld. Alsof dat niet zo belangrijk is. De focus ligt bij het lijden van de moeder. Dat wordt de lezer dik ingewreven. Je komt er bijna niet onderuit om diep medelijden met die moeder te hebben; indirect smeekt ze erom. De tekst na de eerste witregel vind ik te gezwollen, te zeer effectgericht. Moeders die hun leed zo naar buiten dragen moeten voorzichtig zijn dat hun verdriet niet pathisch wordt, dat ze genoegen gaan beleven aan het medelijden dat ze opwekken en ontvangen. Op een indirecte manier kun je de lezer laten voelen hoe groot een verdriet is bij het verliezen van een kind. Misschien ook was het verhaal minder indringend geweest als je het in de derde persoon had geschreven. De relatie met de schrijfopdracht zie ik niet. Ook niet in 'de uitgebloeide levensboom'.

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb het verhaal en ook de commentaren gelezen. Voor mij is hetvook zo, dat die zwaarte van de gevoelens van je hp mindet overkomt door de lawine van woorden die de emoties beschrijven. Karige taal en opvallende handelingen maken de emoties beter invoelbaar, denk ik. Dat kan natuurlijk ook een kwestie van smaak zijn. De hele discussie hier is aanleiding om na te denken over het show don't tell probleem. Leuk.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, Naar mijn smaak is er sprake van mooischrijverij als er teveel zware woorden worden gebruikt. De tweede alinea: moedig/noodzaak hijgt/moeizaam deblokkeert/ondraaglijk leed/oerwoud van herinneringen/gejaagde ademhaling. Allemaal zware woorden - maar ik zie niets voor me. Show, don't tell! :)
Dank voor de uitleg. :thumbsup: Ik begrijp het m.b.t. mooischrijverij. Niet om gelijk te willen hebben maar om een interessante discussie aan te gaan: Hoe 'show' je ondraaglijk verdriet? Ik denk dat daar woorden/ beschrijvingen tekort schieten en vergelijkingen/ metaforen beter werken. Vraag aan iemand die het mee heeft moeten maken hoe het voelt en men zal komen met een metafoor. Ik wil hier met een slopende survivaltocht door haar herinneringen in haar ziel laten zien hoeveel moeite het haar kost om het verdriet onder ogen te zien. Ze ziet de noodzaak ervan in, haar ademhaling verhoogd, het is onzeker en spannend. Hier moet je niets voor je zien als lezer maar haar pijn voelen door herkenbare omschrijvingen als gejaagd ademhalen, keelpijn, suizende oren alsof men flauw gaat vallen. Hier dus een bewuste keuze voor zware woorden die het zware onderwerp onderstrepen. Nogmaals bedankt voor de aanleiding om na te denken over het moeilijk te definiëren -show don't tell-. :nod:
@Marietje. Mooischrijverij heeft twee dimensies: de 'zware" woorden zoals janp zegt, maar ook woorden die niet passen bij het personage. Het effect van mooischrijverij is dat de schrijver zichtbaar is/wordt en dat daarmee de fictieve droom wordt verstoord. Om deze reden is het af te raden. SDT: van TELL is sprake als je als schrijver de lezer instrueert (voorkauwt) wat hij moet vinden en voelen. De lezer komt daarmee in een rationele modus (ergo, hij wordt uit de fictieve droom gedrukt) en "voelt" ("beleeft") niet. Daarmee wordt zijn lezersbeleving minder engagerend en om deze reden geniet SHOW de voorkeur. Overigens kun je iets vertellen wat op een hoger niveau een punt showt. Dat is SHOW dat TELL lijkt. Metaforen, tenzij cliché, zijn gewoonlijk SHOW.

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Nadat ik mijn stuk had geschreven was die van jou de eerste die ik las. Mooi geschreven maar ik was al wat weemoedig van wat ik zelf had geschreven en dat van jou maakte het nog erger. Wat een triestigheid allemaal he .

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtige zinnen heb je gemaakt, Marietje. Ik houd daar van. Een zwaar en verdrietig verhaal, maar zo mooi beschreven. Ik denk dat je het gevoel hebt weten te raken. :thumbsup:

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je wel, Mirte! Mooi om te zien welke verschillende reacties dit stukje oproept. Daar ben ik erg blij mee want dat is een leermoment. En het mooiste is dat ik als schrijver zelf bepaal welke leerzame les dat is! ;)
Dat is de leerzaamste les!

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mij regelmatig opvalt (bij jou verhaal is dat het exacte voorbeeld) is, dat over het algemeen een tekst die veel benadrukt , vaak juist pakkend is. Vooral in het begin deed ik, 'show en tell' Fout natuurlijk, maar mijn gewone lezerspubliek vond het geweldig. Van de ervaren schrijvers kreeg ik de volle laag. Ik ben het met je eens dat sommige gevoelens moeilijk zijn om te laten zien. Ik worstel daar ook mee in mijn teksten. Soms vraag ik me af, of we er niet een te groot punt van maken.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mij regelmatig opvalt (bij jouw verhaal is dat het exacte voorbeeld) is, dat over het algemeen een tekst die veel benadrukt , vaak juist pakkend is. Vooral in het begin deed ik, 'show en tell' Fout natuurlijk, maar mijn gewone lezerspubliek vond het geweldig. Van de ervaren schrijvers kreeg ik de volle laag. Ik ben het met je eens dat sommige gevoelens moeilijk zijn om te laten zien. Ik worstel daar ook mee in mijn teksten. Soms vraag ik me af, of we er niet een te groot punt van maken.
@Meta. Het gaat bij fictieschrijven n.m.b.m. om emotionele leesbeleving. Hierin past om rationele zaken naar de achtergrond te drukken. TELL is typisch iets dat de ratio aanspreekt. Emoties worden gedissipeerd, met als gevolg een minder optimale entertainment. Om deze reden geniet SHOW de voorkeur. De truc is vanuit het personage te schrijven, vanuit diens gemoedstoestand. Neem de omgeving waar op de manier waarop het personage die beleeft. Wat kleurt zijn beeld? Welke details zijn daarin relevant? Dat soort zaken.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik hoop niet dat iemand het vervelend vindt dat ik enkele opmerkingen plaats. Indien ja, excuses! Toen ik het verhaal had gelezen, wist ik niet zeker wat er aan de hand is. Pas door de commentaren kreeg ik zekerheid.
Rouwproces Ik vertraag mijn pas, mijn hand glijdt uit die van mijn lief.
Bij het woord 'lief' denk ik aan iemands geliefde: de partner/echtgenoot/vriend/minnaar.
Ik sta stil en laat de liefde van ons gezin me verwarmen.
'Ons gezin.' De ik heeft dus een gezin. Samen met deze man/partner/echtgenoot/vriend/minnaar?
Hij knikt naar me, glimlacht kort en heft zijn hand op. Traag bewegen zijn vingers gedag. Hij loopt door met onze kinderen. De afstand tussen ons vergroot.
'onze kinderen'. O, dus deze man en de ik hebben samen kinderen. En ze gaan uit elkaar. Echtscheiding? (Ook de verwerking van echtscheiding wordt gezien als 'rouwproces'.) Ik las door en bleef op het 'verkeerde spoor'. Bij het woord 'schuldgevoel' dacht ik aan een overspelige relatie. (Oorzaak van de echtscheiding?) Ik bleef in verwarring achter toen ik alles had gelezen. vriendelijke groeten, A.Kroeze

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, ik ben het grotendeels met Jan eens. Het verhaal heeft op mij geen positieve uitwerking. En dat komt door de pathetische wijze waarop de HP het hele verhaal door aandacht vraagt voor het leed dat ze heeft te lijden. Ik vind het te opdringerig, te meelijwekkend. Wat er met het kind is gebeurd wordt niet eens verteld. Alsof dat niet zo belangrijk is. De focus ligt bij het lijden van de moeder. Dat wordt de lezer dik ingewreven. Je komt er bijna niet onderuit om diep medelijden met die moeder te hebben; indirect smeekt ze erom. De tekst na de eerste witregel vind ik te gezwollen, te zeer effectgericht. Moeders die hun leed zo naar buiten dragen moeten voorzichtig zijn dat hun verdriet niet pathisch wordt, dat ze genoegen gaan beleven aan het medelijden dat ze opwekken en ontvangen. Op een indirecte manier kun je de lezer laten voelen hoe groot een verdriet is bij het verliezen van een kind. Misschien ook was het verhaal minder indringend geweest als je het in de derde persoon had geschreven. De relatie met de schrijfopdracht zie ik niet. Ook niet in 'de uitgebloeide levensboom'.
Dank je wel voor je duidelijke reactie! :thumbsup: Opvallend vind ik dat je m.n. een duidelijke mening hebt over de HP, dat m.i. het gevolg is van de manier waarop het verhaal geschreven is. De HP pakt een moment voor haar zelf (haar man begrijpt dat ze het nodig heeft), om haar verdriet een plek te kunnen geven zodat ze weer door kan met haar leven, samen met haar gezin. Het verdriet is hier te groot om het op een indirecte manier te showen, daarom deze keuze. Ik begrijp dat het niet ieder zijn 'cup of tea' is. Jammer dat je de relatie met de schrijfopdracht niet ziet. Door de opdracht kwam ik op dit idee en ik denk dat dat telt. Ondanks alle compacte tell! ;) Een goede tip om het in de derde of zelfs in de tweede persoon te schrijven. :nod:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb het verhaal en ook de commentaren gelezen. Voor mij is hetvook zo, dat die zwaarte van de gevoelens van je hp mindet overkomt door de lawine van woorden die de emoties beschrijven. Karige taal en opvallende handelingen maken de emoties beter invoelbaar, denk ik. Dat kan natuurlijk ook een kwestie van smaak zijn. De hele discussie hier is aanleiding om na te denken over het show don't tell probleem. Leuk.
Al met al een, voor mij zeker, leerzame opdracht! Tenslotte doen we het daarvoor! Bedankt voor jouw reactie! :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Marietje. Mooischrijverij heeft twee dimensies: de 'zware" woorden zoals janp zegt, maar ook woorden die niet passen bij het personage. Het effect van mooischrijverij is dat de schrijver zichtbaar is/wordt en dat daarmee de fictieve droom wordt verstoord. Om deze reden is het af te raden. SDT: van TELL is sprake als je als schrijver de lezer instrueert (voorkauwt) wat hij moet vinden en voelen. De lezer komt daarmee in een rationele modus (ergo, hij wordt uit de fictieve droom gedrukt) en "voelt" ("beleeft") niet. Daarmee wordt zijn lezersbeleving minder engagerend en om deze reden geniet SHOW de voorkeur. Overigens kun je iets vertellen wat op een hoger niveau een punt showt. Dat is SHOW dat TELL lijkt. Metaforen, tenzij cliché, zijn gewoonlijk SHOW.
Dank je wel voor jouw duidelijke uitleg! :) SDT: op papier lijkt het makkelijk maar in de praktijk wordt het zo wisselend ervaren door de lezer. Die conclusie mag ik m.i. trekken, gebaseerd op de verschillende feedback reacties van honderden verhalen die ik hier voorbij heb zien komen de afgelopen 15 maanden. Ik denk dat het gaat om het uiteindelijke resultaat: hoe nauw wordt de lezer betrokken bij het verhaal? Dit heeft, volgens mijn bescheiden mening, alles te maken met de beleving van het verhaal door de lezer. Helemaal eens dat SDT daarvoor een uitstekend middel is, daarnaast speelt de herkenning van de lezer in de HP en/of de situatie (het verhaal) een zeer belangrijke rol. Dit heeft ook te maken met een herinnering aan een gevoel, stuk herkenning die SDT niet oproept als dat er bij de lezer niet is. De beleving blijft uit als de lezer zichzelf in de actie/ reactie van de HP herkent of in de situatie waarin de HP zich bevindt of zou willen bevinden. Dan is het 'slechts' een goed verhaal maar blijft het niet hangen/ bij de lezer. De lezer zit dan te kort in de fictieve belevingswereld. Wat overigens niets zegt over de kwaliteit van het verhaal. 'Zware onderwerpen' zoals hier een kind verliezen, zijn (gelukkig) niet voor iedere lezer herkenbaar, men kan het zich eventueel wel voorstellen maar dat is een puur persoonlijke invulling van de lezer en roept daarom verschillende reacties op. Op dit forum weten wij schrijvers precies uit te leggen waarom wel of waarom niet iets werkt en juist dat is heel erg leerzaam voor ons allen. De persoonlijke smaak en mening speelt daarin altijd een rol omdat schrijven gevoelens omzetten in letters is. :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nadat ik mijn stuk had geschreven was die van jou de eerste die ik las. Mooi geschreven maar ik was al wat weemoedig van wat ik zelf had geschreven en dat van jou maakte het nog erger. Wat een triestigheid allemaal he .
Ik hoop morgen (vanavond dus ;) ) tijd te kunnen maken voor het lezen van jouw verhaal! Beloofd! :nod: Fijn dat mijn verhaal een gevoel opriep, ook al is het triestigheid. Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtige zinnen heb je gemaakt, Marietje. Ik houd daar van. Een zwaar en verdrietig verhaal, maar zo mooi beschreven. Ik denk dat je het gevoel hebt weten te raken. :thumbsup:
Over het gevoel raken zijn de meningen sterk verdeeld maar ik ben blij dat het bij jou wel gelukt is. Bedankt voor je complimenten! :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je wel, Mirte! Mooi om te zien welke verschillende reacties dit stukje oproept. Daar ben ik erg blij mee want dat is een leermoment. En het mooiste is dat ik als schrijver zelf bepaal welke leerzame les dat is! ;)
Dat is de leerzaamste les!
Yep! :nod: :nod: :nod:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat mij regelmatig opvalt (bij jou verhaal is dat het exacte voorbeeld) is, dat over het algemeen een tekst die veel benadrukt , vaak juist pakkend is. Vooral in het begin deed ik, 'show en tell' Fout natuurlijk, maar mijn gewone lezerspubliek vond het geweldig. Van de ervaren schrijvers kreeg ik de volle laag. Ik ben het met je eens dat sommige gevoelens moeilijk zijn om te laten zien. Ik worstel daar ook mee in mijn teksten. Soms vraag ik me af, of we er niet een te groot punt van maken.
Ik vermoed dat jij precies de vinger op de point legt. Zie ook mijn reactie onder #44. Als schrijver vind ik het belangrijk om mijn weg hierin te vinden. Wat past bij mij als schrijver? Wat wil ik met mijn verhalen? Wie wil ik bereiken? Etc. Een zeer interessante materie die mij als schrijver steeds duidelijker vormt, ondanks dat mijn antwoorden op deze vragen wisselen per verhaal. ;) Bedankt voor deze extra reactie! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@meta Het gaat bij fictieschrijven n.m.b.m. om emotionele leesbeleving. Hierin past om rationele zaken naar de achtergrond te drukken. TELL is typisch iets dat de ratio aanspreekt. Emoties worden gedissipeerd, met als gevolg een minder optimale entertainment. Om deze reden geniet SHOW de voorkeur. De truc is vanuit het personage te schrijven, vanuit diens gemoedstoestand. Neem de omgeving waar op de manier waarop het personage die beleeft. Wat kleurt zijn beeld? Welke details zijn daarin relevant? Dat soort zaken.
Een gouden tip! :thumbsup: Tegelijker tijd gaat het daar vaak mis. Misschien is het personage detaillistisch en is het voor hem/haar heel erg belangrijk om de details te benoemen, is degene een gevoelsmens en is het belangrijk bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken om zich beter uit te kunnen drukken, of realistisch en gebruikt hij/zij veel Tell om de dingen gewoon te benoemen. Als de lezer dit niet zo voelt zal hij/zij erover struikelen en uit zijn/haar fictieve droom worden gehaald door een antipathie te krijgen voor het personage. ;) Men kan niet iedere lezer voor zich winnen, de strijd is zelfs zwaarder bij lezers die ervaren schrijvers zijn. Door hun kennis en ervaring zijn ze moeilijker te 'hypnotiseren' met een verhaal. Maar ik bevind mezelf graag in deze leerzame arena! :p

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, ik zie dat je nog op bent, je bent een nachtvlinder! Ik heb je gelezen, en alle reacties; wat heb je er altijd veel! Een teken da je veel los maakt bij je lezers. Weet je, er zijn gevoelens en gevoelens, de ene zijn de anderen niet en ook wij verschillen allemaal van elkaar. Gelukkig maar. Alleen al door wat we meemaken, en hoe we al die ervaringen persoonlijk verwerken. Bij jouw tekst bleef ik vertwijfeld achter met een brok in mijn keel. Bij de kleine interpretatie van Janp kreeg ik kippenvel en om de koffie die onaangeroerd bleef moest ik bijna huilen. Ik weet het allemaal niet, maar we hebben dankzij jouw tekst in ieder geval weer veel geleerd. En nu lekker slapen! :{}

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik hoop niet dat iemand het vervelend vindt dat ik enkele opmerkingen plaats. Indien ja, excuses!
Ben je gek! Daarvoor zitten we hier! :nod:
Rouwproces Ik vertraag mijn pas, mijn hand glijdt uit die van mijn lief.
Bij het woord 'lief' denk ik aan iemands geliefde: de partner/echtgenoot/vriend/minnaar.
Jij zit op het juiste spoor! :thumbsup:
Ik sta stil en laat de liefde van ons gezin me verwarmen.
'Ons gezin.' De ik heeft dus een gezin. Samen met deze man/partner/echtgenoot/vriend/minnaar?
Nog steeds goed!
Hij knikt naar me, glimlacht kort en heft zijn hand op. Traag bewegen zijn vingers gedag. Hij loopt door met onze kinderen. De afstand tussen ons vergroot.
'onze kinderen'. O, dus deze man en de ik hebben samen kinderen. En ze gaan uit elkaar. Echtscheiding? (Ook de verwerking van echtscheiding wordt gezien als 'rouwproces'.)
Geen echtscheiding. De vrouw verwijderd zich bewust van haar gezin, de man heeft dat door en geeft haar er toestemming voor. Zij heeft tijd nodig voor zichzelf, Het waarom wordt in de volgende alinea's duidelijk: ze heeft tijd voor zichzelf nodig om het verlies van haar kind een plek te kunnen geven en daarna weer door te kunnen gaan met haar leven als moeder, samen met haar gezin. Dat geeft ook het rouwproces aan. Ze wordt wakker in het bedje van haar overleden kind waar de rest van haar kinderen en haar man haar troosten en omhelzen/ verwelkomen. Hartelijk dank voor jouw reactie. Ik hoop dat bij een herlezing het spoor duidelijker blijft! :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, ik zie dat je nog op bent, je bent een nachtvlinder! Ik heb je gelezen, en alle reacties; wat heb je er altijd veel! Een teken da je veel los maakt bij je lezers. Weet je, er zijn gevoelens en gevoelens, de ene zijn de anderen niet en ook wij verschillen allemaal van elkaar. Gelukkig maar. Alleen al door wat we meemaken, en hoe we al die ervaringen persoonlijk verwerken. Bij jouw tekst bleef ik vertwijfeld achter met een brok in mijn keel. Bij de kleine interpretatie van Janp kreeg ik kippenvel en om de koffie die onaangeroerd bleef moest ik bijna huilen. Ik weet het allemaal niet, maar we hebben dankzij jouw tekst in ieder geval weer veel geleerd. En nu lekker slapen! :{}
Wat een lieve reactie zo laat op de nacht! Dank je wel! :{} Ik probeer iedere opdracht weer wat te leren en deze week is dat zeker gelukt! Geeft ook aan dat ik nog lang niet ben uitgeleerd... ;) :ontopic: Duidelijk is dat er verschillende manieren van communiceren zijn, in real life en bij het schrijven. Het ligt aan de situatie welke ik hier als schrijver gebruik en de ene is meer geaccepteerd dan de andere. Grappig is dat ik in mijn manuscript net een hoofdstuk heb geschreven waarin ik mijn HP haar grote verdriet volledig geshowed heb. Misschien zocht ik onbewust een contrast als uitprobeersel! ;) Nu ga ik lekker slapen! Een goede nacht! :)

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, Ik kijk met grote bewondering naar jou want je hebt deze week heel wat te verwerken gekregen en je blijft moedig rechtop. Natuurlijk is alle kritiek (en het begon bij Jan P die echt eerlijk en onberispelijk ter goede trouw is) opbouwend bedoeld, en toch doet het altijd pijn als een tekst waar je veel van verwacht niet het gewenste effect heeft op de lezer. Je hebt een heel gevoelig stukje met veel emotie willen schrijven. Het onderwerp is goed gekozen en spreekt niet alleen veel vrouwelijke lezers, maar ook ander aan, denk ik. Waarschijnlijk hield het jou ook echt bezig (misschien zelfs onbewust). Potentieel is er genoeg. Alleen heb je tijdens het schrijven iets teveel je eigen gevoel de vrije loop gelaten en ben je onderweg misschien een beetje 'the balance' verloren en ben je daardoor even in 'overdrive' gegaan. En ach... dat is toch niet zo erg. Juist door deze overdrijving heb je de toon heel duidelijk gezet - ook voor jezelf - en met een beetje herschrijf maak je er toch gewoon dat prachtige stukje van, dat je voor ogen had! De grootste schilders... hangen hun schilderij aan de muur, kijken ernaar, nemen hier en daar wat verf weg en zetten opnieuw met een likje surplus een ander accent, soms eindeloos (omdat ze nu eenmaal nooit tevreden zijn). Een meesterwerk rijpt in de geest. Zoals ik zei... je verdient de allergrootste bewondering deze week. Die van mij heb je zeker want ik weet hoe moeilijk het is om je geesteskind... :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje, Ik kijk met grote bewondering naar jou want je hebt deze week heel wat te verwerken gekregen en je blijft moedig rechtop. Natuurlijk is alle kritiek (en het begon bij Jan P die echt eerlijk en onberispelijk ter goede trouw is) opbouwend bedoeld, en toch doet het altijd pijn als een tekst waar je veel van verwacht niet het gewenste effect heeft op de lezer. Je hebt een heel gevoelig stukje met veel emotie willen schrijven. Het onderwerp is goed gekozen en spreekt niet alleen veel vrouwelijke lezers, maar ook ander aan, denk ik. Waarschijnlijk hield het jou ook echt bezig (misschien zelfs onbewust). Potentieel is er genoeg. Alleen heb je tijdens het schrijven iets teveel je eigen gevoel de vrije loop gelaten en ben je onderweg misschien een beetje 'the balance' verloren en ben je daardoor even in 'overdrive' gegaan. En ach... dat is toch niet zo erg. Juist door deze overdrijving heb je de toon heel duidelijk gezet - ook voor jezelf - en met een beetje herschrijf maak je er toch gewoon dat prachtige stukje van, dat je voor ogen had! De grootste schilders... hangen hun schilderij aan de muur, kijken ernaar, nemen hier en daar wat verf weg en zetten opnieuw met een likje surplus een ander accent, soms eindeloos (omdat ze nu eenmaal nooit tevreden zijn). Een meesterwerk rijpt in de geest. Zoals ik zei... je verdient de allergrootste bewondering deze week. Die van mij heb je zeker want ik weet hoe moeilijk het is om je geesteskind... :thumbsup:
@Ryn, Thanks! :{} ;)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
ha Marietje, daar ben ik weer! Ik volg de discussie hier ook met interesse en heb je tekst ook nog een paar maal herlezen ... volgens mij ben ik er eindelijk uit: het is gewoon mijn smaak niet. Ik lees het nu omdat jij het hier op het forum plaatst, maar als ik erover nadenk, zou ik wanneer ik een boek opensloeg en dit tegenkwam hem direct terug in de kast zetten. Het heeft weer dat in mijn ogen wat gezochte waarover ik bij je kindsoldaten ook struikelde. Ik geloof niet dat dat per se een tell-probleem is, je kunt mij ook veel vertellen op een minder doorwrochte manier. "ik moet" raakt mij persoonlijk nu eenmaal meer dan "de noodzaak hijgt in mijn nek." Maar dat ben ik. Ik geloof dus niet dat het per se een echt schrijfprobleem is - je raakt duidelijk genoeg lezers wel.

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marietje ik heb het ook nog eens herlezen en ook alle commentaren. De bestaansreden van deze wekelijkse schrijfopdracht wordt hier met een dringende noodzaak bewezen. Je mag best trots zijn op je creatie. Heel leerrijke commentaren en interessante discussies. Los daarvan, ik word een beetje ongemakkelijk als ik de tekst lees. Eerder zei ik al dat hij beukend was weergegeven, nu bekruipt me een soort voyeuristisch gevoel. Het leed van de HP is haast te persoonlijk, alsof je stiekem in een dagboek leest. Toegegeven, het is moeilijk nog objectief te blijven na het lezen van alle commentaren, maar ik ging nu af op mijn gevoel.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
ha Marietje, daar ben ik weer! Ik volg de discussie hier ook met interesse en heb je tekst ook nog een paar maal herlezen ... volgens mij ben ik er eindelijk uit: het is gewoon mijn smaak niet. Ik lees het nu omdat jij het hier op het forum plaatst, maar als ik erover nadenk, zou ik wanneer ik een boek opensloeg en dit tegenkwam hem direct terug in de kast zetten. Het heeft weer dat in mijn ogen wat gezochte waarover ik bij je kindsoldaten ook struikelde. Ik geloof niet dat dat per se een tell-probleem is, je kunt mij ook veel vertellen op een minder doorwrochte manier. "ik moet" raakt mij persoonlijk nu eenmaal meer dan "de noodzaak hijgt in mijn nek." Maar dat ben ik. Ik geloof dus niet dat het per se een echt schrijfprobleem is - je raakt duidelijk genoeg lezers wel.
Nogmaals hartelijk dank voor je eerlijke, duidelijke en waardevolle reactie! Een volgende keer weer een andere kant van mij! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marietje ik heb het ook nog eens herlezen en ook alle commentaren. De bestaansreden van deze wekelijkse schrijfopdracht wordt hier met een dringende noodzaak bewezen. Je mag best trots zijn op je creatie. Heel leerrijke commentaren en interessante discussies. Los daarvan, ik word een beetje ongemakkelijk als ik de tekst lees. Eerder zei ik al dat hij beukend was weergegeven, nu bekruipt me een soort voyeuristisch gevoel. Het leed van de HP is haast te persoonlijk, alsof je stiekem in een dagboek leest. Toegegeven, het is moeilijk nog objectief te blijven na het lezen van alle commentaren, maar ik ging nu af op mijn gevoel.
Bedankt voor het herlezen en jouw reactie. Je gevoel is duidelijk en zeer leerzaam voor mij. :nod:

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hij knikt naar me, glimlacht kort en heft zijn hand op. Traag bewegen zijn vingers gedag. Hij loopt door met onze kinderen. De afstand tussen ons vergroot.
'onze kinderen'. O, dus deze man en de ik hebben samen kinderen. En ze gaan uit elkaar. Echtscheiding? (Ook de verwerking van echtscheiding wordt gezien als 'rouwproces'.)
Geen echtscheiding. De vrouw verwijderd zich bewust van haar gezin, de man heeft dat door en geeft haar er toestemming voor. Zij heeft tijd nodig voor zichzelf, Het waarom wordt in de volgende alinea's duidelijk: ze heeft tijd voor zichzelf nodig om het verlies van haar kind een plek te kunnen geven en daarna weer door te kunnen gaan met haar leven als moeder, samen met haar gezin. Dat geeft ook het rouwproces aan. Ze wordt wakker in het bedje van haar overleden kind waar de rest van haar kinderen en haar man haar troosten en omhelzen/ verwelkomen.
Ik ben niet uit op een discussie. Maar ik zou, juist om dergelijke onzekerheid te vermijden - ik denk niet dat ik de enige ben - daarom de dood van het kind eerder en ook concreter noemen. Als suggestie heb ik de tweede alinea herschreven. (Ook als oefening voor mijzelf.) Ik ga de strijd aan. Noodzaak achtervolgt mij. Het ondraaglijk leed van jouw dood leidt mij door een oerwoud van herinneringen. Ik herinner mij je geboorte, je eerste stapjes, je lieve lach, je wilde streken. Mijn ademhaling is gejaagd. Schuldgevoel kwelt mij. Mijn hart bonst in mijn keel en mijn oren suizen. Ik ben je moeder, nog steeds. Voor altijd. Voor eeuwig. Er is geen weg terug. Ik zoek je, overal. Nooit eerder voelde ik een dergelijke smart. Smart verteert mij. vriendelijke groeten, A.Kroeze

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marietje, Spuit elf komt ook nog een keer om de hoek. Sorry. Ik las de laatste reactie van Ryn. Heel mooi. Het raakt ook een beetje het probleem van een forum (althans zoals ik dat voel). Commentaar komt vaak - hoe goed bedoeld ook - onbedoeld hard aan. In een schrijfgroep een stuk bespreken is een stuk makkelijker. Intonatie, gelaatsuitdrukking, vraag en antwoord. Ik probeer het, na je stuk en alle reacties gelezen te hebben, met een vraag die bij me opdook na het lezen van - een deel van - Ryns reactie.
Je hebt een heel gevoelig stukje met veel emotie willen schrijven. Het onderwerp is goed gekozen en spreekt niet alleen veel vrouwelijke lezers, maar ook ander aan,
Is het dat misschien, dat ik meen te proeven? Dat je de lezer diep hebt proberen te raken en daarbij te ver bent doorgeschoten? Dat je intentie niet zozeer was een verhaal te vertellen waarin emotie zit, maar een emotie hebt proberen over te dragen met een verhaal erom heen? Voor de goede orde: Het is een open vraag zonder waardeoordeel.