Mijn vader heeft achter in onze tuin een hut gemaakt, in de oude kastanje. Om naar vogels te kijken, zegt hij. Ik mag er niet in. Dat is veel te gevaarlijk voor een jongen van tien, zegt hij, maar ik heb zijn verrekijker meegejat en ben erin geklommen. Ik ben geen watje, zeg! Hij is er nou toch niet. ’s Zomers zit hij er uren te turen en komt vrijwel altijd met een blos terug in huis. Ik wil weleens weten wat er zo opwindend is aan die vogels. Het is krap en ongeriefelijk in die houten kubus. Ingespannen gluur ik door een van de aangebrachte spleten. Ik kijk over de schutting, recht in de tuin van de buren. Hun vijver, hun grasveld, hun terras. Een mus en een spreeuw: veel bijzonders is het niet. Wat vindt hij daar nou aan? Een jager moet geduldig zijn, zegt hij. Merel, mijn buurmeisje, komt naar buiten, in bikini. Bekiek-mie, noemt mijn vader dat altijd. Ze is zes jaar ouder dan ik. Een verwende griet, vind ik, maar mijn vader zegt dat ze best lief is en ik me niet zo moet aanstellen. Ik kan net zo goed weggaan, denk ik, want ze verschrikt alle vogels natuurlijk, maar ondanks de pijn in mijn rug blijf ik zitten. Ze haalt de strik uit haar paardenstaart en gooit haar haren los. Ze haakt haar bekiek-mie los, stroopt haar broekje omlaag en gaat op het gras zitten. Langzaam en geconcentreerd smeert ze zich in met zonnebrandolie. Ik staar naar haar, nieuwsgierig, met schaamte ook. Ik slik. Ik kan mijn blik niet losmaken. Ze kijkt me recht aan. Of denk ik dat maar? Dan gaat ze op haar rug liggen en strekt haar benen. Ik wil weg, maar pas lang nadat ze naar binnen is gegaan, durf ik eruit te klimmen.