Wekelijkse schrijfopdracht #47 Herkenning

Herkenning We joegen onze motoren de brug over, Alex en ik. Maximum snelheid stond voor ons gelijk aan het maximale wat we uit onze machines konden halen. Bij het stoplicht flitste de camera maar één keer. Alex reed voorop, maar ik vermoed dat we zo hard raasden dat mijn rug werd vastgelegd, niet de zijne. Het deed er niet toe, we reden onherkenbaar op gestolen spul en leefden geleende tijd. Het leven leek een grote inhaalrace; een jacht op korte momenten van voldoening die me als kind waren onthouden. Mijn tank was gevuld met wraak en verbittering. Het geluid van de sirenes stierf weg. Ik hoorde Alex op de lichtknop drukken en sloot mijn ogen een kort moment voor het flikkeren van de tl-buizen. Alles leek koud in deze garagebox; het licht, Alex' glimlach, het leven, mijn gevoel. Die kilte moest ze gezien hebben in mijn ogen, toen ik de loop van het pistool tegen de slaap van haar vader drukte en haar met een korte hoofdbeweging duidelijk maakte dat ze de zwarte sporttas moest vullen met de inhoud van de kassa. Ze moest hem gehoord hebben in de holle lach van Alex die de vitrines aan diggelen sloeg. De volgende ochtend reed ik terug. Rustig, langzaam, maar vastbesloten. Met de zwarte tas. Ik had warmte gezien en mededogen, ondanks alles, ondanks mij. Er was een vonkje overgesprongen dat ergens diep verstopt brandstof had gevonden. Misschien was het hoop. Dat meende ik in ieder geval te herkennen in de spiegel, op weg naar een paar jaar cel in ruil voor vrijheid.