# 45 Rubbie

Rubbie’s leven begon niet al te rooskleurig. Hij werd met een groep gelijkgestemde op een lopende band gezet. Een hoop hongerige arbeiders-ogen waren op hem gericht. Ze controleerden hem van top tot teen. Hij voelde zich naakt en bekeken. Al snel werd hij opgesloten en voor het publiek opgehangen. Maanden hing hij daar, zonder dat iemand naar hem opkeek. Winter kwam en Rubbie werd eindelijk opgemerkt. Zijn nieuwe eigenaar heette, Sandy. Sandy was de eerste die compassie toonde. Ze zorgde ervoor dat Rubbie losgemaakt werd en niet lang daarna was hij vrij. Sandy lachte naar hem, het was de eerste keer dat hij zich geliefd voelde. Hij mocht op de bijrijdersstoel zitten en Sandy kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij wilde haar zeggen dat ze beter haar blik op de weg kon houden, maar Rubbie genoot zo van de aandacht, hij nam het maar voor lief. Sandy’s woonkamer was prachtig. Rubbie lag op de grote leren bank. Nog nooit had hij zo een heerlijk structuur gevoeld. De open haard stond aan en een cd van Barry White speelde zachtjes op de achtergrond. Sandy kwam de kamer binnen in een zwart lingerie-setje en ging naast Rubbie zitten. Rubbie wist niet waar hij moest kijken. Ze streelde hem liefkozend, hij moest er van te trillen. Helaas was dit voor hem de laatste keer dat hij zich bij haar op zijn gemak voelde. Sandy bleek een hardhandige tante te zijn die het leuk vond om hem te pesten en Rubbie in nauwe situaties duwde. Aan het eind van de avond werd hij in de kast opgesloten. Soms werd hij na een dag er weer uit gehaald, tijdens sommige periodes kon het wel meer dan een week duren. Zo ging het twee jaar door. De dag dat Sandy met Bromsnor thuiskwam belande Rubbie op straat. Uitgeput en afgeleefd dacht Rubbie nooit meer geliefd te worden. Hij werd gevonden in een vuilcontainer door Robin en Stefan, een tweeling van elf. Deze blonde jongens keken eerst vreemd op toen ze Rubbie zagen, maar ze besloten hem mee te nemen. De volgende dag liepen Robin en Stefan met hun zelfgemaakte kunstwerk door de gangen van de school. Iedereen vond het een mooie raket geworden. Rubbie stak er fier met zijn hoofd bovenuit. In de klas bekeek de juf alle kunstwerken. Ze stopte bij de raket van Robin en Stefan. ‘Rubbie?’ zei juf Sandy geschrokken.