wekelijkse opdracht #44: Groei Wanneer we 's ochtends opstaan, zijn we langer dan wanneer we naar bed gaan. Ik overpeins dit feit tijdens de ochtendkoffie en trek mijn conclusies. Ik zit hier mijn grootsheid te verprutsen. Terug in bed peins ik verder. Hoe lang al laat ik me dagelijks opsluiten in een grauwe kantoortuin, om steeds verder te verschrompelen tussen al die bekrompen zielen die gebukt onder regeltjes, verwachtingen en afspraken de mogelijkheid tot persoonlijke groei reeds vergeten zijn? Niet meer, besluit ik, dat in elk geval niet meer. Mij krijgen ze niet klein. Ik zal mijn volle wasdom bereiken, mijn grootse potentieel vervullen. Ik blijf in bed. Ik overweeg hoe ik groeide als baby, toen ik dag en nacht liggend in mijn wieg doorbracht. De buitenwereld heeft me verleid met haar spelletjes en in glimlachen gevangen beloften. Valse beloften, betekenisloos gebrabbel en gekir. Dat zie ik nu. Nu pas begrijp ik hoe mijn ouders mij klein wilden houden, om over de docenten die me later urenlang op school lieten zitten maar te zwijgen. Eenmaal uit bed gelokt nam de groei significant af, totdat ze uiteindelijk geheel stagneerde in de tijd dat ik mijn nachten het liefst dansend doorbracht en mijn bed zo laat mogelijk pas opzocht. Nu blijf ik dus liggen. Met een maandje of wat zullen mijn tenen de rand van het bed bereiken, schat ik in. Daarna zal het waarschijnlijk toch wel erg ongemakkelijk worden. Bovendien voel ik maar al te goed dat ik mijn ontbijt vanochtend overgeslagen heb. En het is al bijna lunchtijd. Ik sta op en bak een paar eieren. Met spek en schandalig veel kaas. Om het bereiken van mijn nieuwe inzichten te vieren, trakteer ik mezelf bovendien op suikerbrood met dikke lagen roomboter. Tijd om mezelf te verbreden.