#41 - Was hij het maar niet vergeten

Ik had het hem moet vertellen. En ik heb het geprobeerd. Maar de passie was alles verterend, mijn hersenen stonden uit, mijn spraak was verloren. Nog nooit was ik zo uit mijn evenwicht geraakt door een man. De avond was zo veelbelovend begonnen. Valentijnsdag en uit eten met een knappe en intelligente man. Hij zat al op mij te wachten toen ik bij het restaurant aankwam. Ik bekeek hem van een afstandje. Hij zat, volledig ontspannen alsof hij helemaal alleen op de wereld was, een boek te lezen. Op zijn neus stond zo’n lekker gedistingeerd leesbrilletje. Hij at nonchalant een stukje wortel. Ik ben dol op wortels, een echte traktatie. Zenuwachtig schoof ik bij hem aan tafel. Terwijl hij geruststellend naar mij lachte, viel het me op dat hij prachtige grote voortanden had. Binnen de kortste keren begon hij te vertellen over zijn grootste passie. De vegetarische leesclub waar hij lid van was. Op dit moment lazen ze Paulo Coelho. We besloten het verrassingsmenu te bestellen. Volledig vegetarisch, daar hield hij van. Alle alarmbellen in mijn hoofd begonnen te rinkelen. Ik wist dondersgoed dat ik niet alleen groenten kon eten. Hij kon ook aangetast raken. Het is niet iets wat je iemand gunt, leven zoals ik. Om na het donker geen groente meer te kunnen eten. Altijd gebukt gaan onder het idee dat je ieder moment kunt transformeren in een….. ‘It is said that de darkest hour of night becomes just before the dawn. Dat zei hij dus. Gewoonweg briljant die man’. Terwijl hij quotes bleef aanhalen van Paulo Coelho, bleef ik maar kijken naar zijn prachtige voortanden. Galant als hij was bracht hij mij thuis. ‘Kopje koffie?’ vroeg ik aan hem. Twee koffie, vijf uur en een aantal goedkope flessen wijn van de Aldi verder was het gebeurd. We besprongen elkaar. En ik zei niets, helemaal niets. Toen ik ’s ochtends wakker werd, voelde ik me anders. Het was weer zover. Weer een maand in een hol in een bos zitten. Mezelf compleet volstoppen met groenten. Die zachte wit met zwarte vacht. En voor hem was het nog erger. Van nu af aan zou hij iedere keer na het eten van veel groente kunnen veranderen. En dan die verschrikkelijk pijnlijke transformatie. ‘

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bizar en ontzettend leuk gedaan. Johanna, er is al zoveel gezegd, voel mij net spuit elf! Dat je Richard's verhaal als inspiratie hebt gebruikt vind ik echt super gevonden.
12 februari 2015 - 17:03

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik denk dat ik vanavond heel anders naar mijn bordje groente zal kijken ;-) Ik vond de zin 'Terwijl hij geruststellend naar mij lachte, viel het me op dat hij prachtige grote voortanden had.' meteen al intrigerend. En dan de vacht en transformatie aan het einde van het verhaal....: prachtig.
13 februari 2015 - 8:59

Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lekker absurd, dat past volgens mij bij jouw schrijfstijl en ik vind het elke keer weer leuk om te lezen. Mijn wenkbrauwen kwamen in beweging toen je wortel omschreef als een tractatie, maar toch duurde het vrij lang voor ik konijnen-associaties kreeg. Wellicht omdat ik Richards stukje nog niet gelezen had, dat heb ik daarna maar meteen gedaan. Tof :)
15 februari 2015 - 8:48