Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #37 - Doodkapje

18 januari 2015 - 13:30

Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid. Geschrokken draait ze zich om en ziet …
Een wolf!
Ze ziet zijn silhouet tegen het laatste licht van de dag. Het beest staat op een meter of vijftig doodstil in het midden van het pad, met de oren gespitst en kijkt strak in de richting van Roodkapje. Heel voorzichtig, bang om veel geluid te maken, doet ze een paar passen achteruit, intussen de wolf geen moment uit het oog verliezend. De wolf blijft haar ook strak aankijken terwijl hij een paar passen vooruit doet. Plotseling zet het dier de aanval in en sprint in de richting van Roodkapje, die als verlamd aan de grond genageld blijft staan. Op tien meter afstand houdt hij in en stopt. Hij gromt zacht en laag. Zo laag dat het geluid uit de aarde zelf lijkt te komen. Een sliert kwijl hangt uit zijn rechter mondhoek. De opgetrokken bovenlippen ontbloten twee lange, gele hoektanden. Het grommen zwelt aan maar Roodkapje blijft als gehypnotiseerd staan. Pas als de wolf aanzet voor de laatste sprong komt ze in beweging. Ze heeft nog geen drie stappen gelopen wanneer ze de voorpoten van de wolf in haar rug voelt en voorover tuimelt, gelijk gevolgd door een helse stekende pijn in haar kuit als de scherpe hoektanden haar jonge vlees doorboren. Ze voelt haar warme bloed over haar been stromen. Om zich te kunnen verweren probeert ze zich op haar rug te draaien maar daarmee wordt ze nog kwetsbaarder. Als de wolf zijn voorpoten op haar buik zet waarmee hij haar de adem ontneemt, ruikt ze zijn ranzige geur van zweet, aarde en urine. Ze probeert hem bij de nek te pakken maar de wolf is sneller en bijt in haar hand. Ze schreeuwt het uit van de pijn en ze hoort haar eigen botten kraken. De neus van de wolf is nu op een paar centimeter van haar gezicht en ze ziet zijn bebloede bek en tanden. Haar bloed. Ze weet dat het voorbij is. Ze kokhalst als ze de adem van de wolf ruikt en het laatste dat ze meemaakt zijn zijn tanden in haar hals. Roodkapje leefde niet lang en gelukkig.

Dit was het verhaal dat in 1690 werd verteld aan Charles Perrault door een herbergier in het Fichtelgebergte in het noordoosten van de Duitse deelstaat Beieren. Hij nam het op in de eerste versie van de Sprookjes van moeder de Gans.
De Gebroeders Grimm wilden het opnemen in hun verzamelbundel Kinder und Hausmärchen maar hun Berlijnse uitgever was niet tevreden en vroeg hen het bloedige verhaal te herschrijven. En zo ontstond het verhaal van Roodkapje dat wij nu allemaal kennen.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 14:01
@Bart, prachtig, wat een mooi onderricht krijgen wij van jou op de zondagsschool. :) Het is best wel erg bloedstollend, maar zoals je weet schrik ik hier niet van terug. Heb je dit nu uit het oud-Duits vertaald (1690) of is dit een vrije versie van jouw hand? [als de scherpe hoektanden haar jonge vlees doorboren.], mmmmm. (typo: haar hals)

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 14:28
Dank je wel, Mili, maar het ging anders. De vorige oefening was voor mij niet zo'n succes, dus ik moest me enigszins revancheren. Inmiddels waren er al zoveel creatieve vervolgen op het begin van het verhaal geschreven, dat ik het over een heel andere boeg wilde gooien; Roodkapje als klein besluiteloos meisje dat door de wolf wordt verslonden. Maar, omdat dat als verhaal niet zoveel voorstelt, wilde ik er aan het eind nog iets aan toevoegen, met een verwijzing naar de herschrijf. Pas toen ontdekte ik dat in het oorspronkelijke verhaal Roodkapje echt dood ging en daar kon ik natuurlijk weer makkelijk de herschrijf van de gebroeders Grimm aan koppelen. Was leuk om te doen!

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 14:49
@Bart, je bijdrage is onthullend, bijna shocking te noemen. Een scoop zelfs! Generaties die opgroeiden met Roodkapje die een Doodkapje blijkt te zijn. Ik weet niet wat je met deze onthulling allemaal gaat aanrichten. Schreiende kleuters, radeloze ouders, verscheurde sprookjesboeken ... Hoed je voor een volkswoede. ;)

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 23:31
De titel wekt een verwachting die niet wordt teleurgesteld! Jij beschrijft een echt horror Roodkapje. :thumbsup: Ik heb het met afschuw gelezen. Het is spannend geschreven! De aanvullende informatie maakt jouw invulling af. Roodkapje leefde gelukkig niet lang! ;)

Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
18 januari 2015 - 20:06
Ik schreef al eerder dat sprookjes wreed zijn. Jij hebt het nu ook duidelijk bewezen. Zo moet het inderdaad gegaan zijn.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 21:36
Wat een bruut verhaal. Het is trouwens veel logischer dat de wolf niet eerst oma opeet. Tenslotte eten wij ook geen vlees van een oude kip. Hooguit in de soep. Voorleestechnisch zie ik hier ook een groot voordeel. Het verhaal duurt niet zo lang. Maar serieus. Dit is een informatief stukje Roodkapje. Weer wat geleerd op deze verregende zondagavond. Walgelijk maar mooi geschreven.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 januari 2015 - 22:25
Prachtig Bart. Zulke stukjes lees ik graag. De onthullingen aan het eind vind ik prachtig. Alleen maar respect voor deze tekst. Bijzonder graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 januari 2015 - 10:46
Hmm JohannaB: als ik moet kiezen tussen deze korte versie en een versie waarin het goed afloopt, lees ik liever de langere versie voor, aangezien ik daarna minder lang hoef te troosten :P @bartsnel: goed beschreven, knap hoor, die details! Voel je je al bijna opgegeten?

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 januari 2015 - 17:27
bartsnel, Knap geschreven en interessante info. Er is ook nog een versie van Roald Dahl (Gruwelijke Rijmen) Roodkapje schiet de wolf dood en maakt een bontjas van de vacht!

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 januari 2015 - 17:34
Ik ben erg blij met jullie complimenten. Het was voor mij een enorme uitdaging om 'spannend' te schrijven, zonder kwinkslagen, woorspelingen of guitig cynisme.

Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
19 januari 2015 - 20:01
Mijn grote zus leest graag, wij deelden vroeger samen een slaapkamer. Ik kreeg nachtmerries van de rug van het sprookjesboek op haar boekenplankje omdat ik wist dat Blauwbaard ergens binnen die kaft woonde. Ik voelde weer diezelfde huivering toen ik jouw bijdrage las. Ben je een reïncarnatie van Charles Perrault?

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
20 januari 2015 - 16:44
Ik kan me er wel iets bij indenken dat de Berlijnse uitgever dit niet bepaald een 'kinderverhaal' vond. Uiteraard is het gruwelijk maar ik vind het wel knap omschreven. Vraag me alleen af of Roodkapje niet iets had om van zich af te slaan of iets dergelijks, ze laat zich nu wel makkelijk opeten. Of gaat dit om een heeel jonge roodkapje?

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 januari 2015 - 16:48
Wat een mooie foto, Bart, de schrijver meer in beeld. Is het symbolisch? En wat een prachtige invulling, mooi die spanning. Kijk wel uit met je woordkeuze. Tuimelen vind ik vrolijk klinken, dat bedoel je hier echt niet. Dat haar bloed warm aanvoelt roept bij mij heel andere associaties op. Warm klinkt eerder lekker, aangenaam. Wanneer je hiervoor andere woorden kiest, versterk je het gewenste effect. Maar verder: mijn welgemeende complimenten, een geslaagde revanche