Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … 'Een zwarte schim achter een boom schieten. Een gilletje ontsnapt uit haar mond, welke ze meteen met haar handen bedekt. Angst verspreid zich door haar lichaam, als een elektrische lading, haar vingertoppen tintelen. Ze draait zich om en gaat verder met bloemen plukken. `Moeder had haar wel verteld op het pad te blijven, maar ze wilde oma zo graag blij maken. Het was vast een hert` denkt ze. Haar handen trillen. Het lijkt kouder te zijn geworden. Ze gaat rechtop staan, gedesillusioneerd kijkt ze om zich heen. Het gordijn van de wereld wordt wel erg snel dichtgetrokken, het duister valt wel heel snel in. Ze laat haar hand over haar blote arm glijden. Ze heeft kippenvel. Het wordt steeds kouder. Haar adem vormt wolkjes. Er hangt een dreiging in de lucht. Ze hopt van het ene been op het andere, haar voeten voelen koud. 'Wat is hier aan de hand?' hoort ze zichzelf denken. 'Was ik nou maar op het pad gebleven. Het bos zit vol gevaren, zei mama altijd.' Een zware, grauwe stem breekt los uit het bos aan haar linkerkant. Ze gilt, hoort niet wat er gezegd word, maar zet het op een lopen. Ze wil terug naar huis, of naar oma, een van de twee. Ze rent terug naar het pad, hoort een rauwe, sinistere lach achter zich. De doodsangst golft door haar lichaam. Net als ze het gevoel heeft gegrepen te worden...' ´Haha oma, hou maar op, het werkt niet, echt niet.´ Roodkapje trekt de kurk van de fles en schenkt voor zichzelf en oma nog wat wijn in. Ze grijpt een stukje brood, laat zich weer hangen in haar stoel en gooit haar voeten weer terug op tafel. ´Toen ik klein was oma, toen werkte dit nog, maar kom op', ze spreid haar armen wijd uit. De wijn kolkt in haar glas, dreigt over de rand te kiepen. 'Ik ben volwassen geworden. En u bent trouwens niet stuk te krijgen. Lekker ding!' Ze knipoogt naar oma. 'En trouwens, die grote boze wolf waar u het steeds over hebt. Ik heb hem gezien, stelt echt niks voor hoor. ' Oma's ogen worden groot. Bijna even groot als de jampotglazen van haar bril.