Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #37 - Roodkapje vervolg

14 januari 2015 - 14:27
Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … 'Een zwarte schim achter een boom schieten. Een gilletje ontsnapt uit haar mond, welke ze meteen met haar handen bedekt. Angst verspreid zich door haar lichaam, als een elektrische lading, haar vingertoppen tintelen. Ze draait zich om en gaat verder met bloemen plukken. `Moeder had haar wel verteld op het pad te blijven, maar ze wilde oma zo graag blij maken. Het was vast een hert` denkt ze. Haar handen trillen. Het lijkt kouder te zijn geworden. Ze gaat rechtop staan, gedesillusioneerd kijkt ze om zich heen. Het gordijn van de wereld wordt wel erg snel dichtgetrokken, het duister valt wel heel snel in. Ze laat haar hand over haar blote arm glijden. Ze heeft kippenvel. Het wordt steeds kouder. Haar adem vormt wolkjes. Er hangt een dreiging in de lucht. Ze hopt van het ene been op het andere, haar voeten voelen koud. 'Wat is hier aan de hand?' hoort ze zichzelf denken. 'Was ik nou maar op het pad gebleven. Het bos zit vol gevaren, zei mama altijd.' Een zware, grauwe stem breekt los uit het bos aan haar linkerkant. Ze gilt, hoort niet wat er gezegd word, maar zet het op een lopen. Ze wil terug naar huis, of naar oma, een van de twee. Ze rent terug naar het pad, hoort een rauwe, sinistere lach achter zich. De doodsangst golft door haar lichaam. Net als ze het gevoel heeft gegrepen te worden...' ´Haha oma, hou maar op, het werkt niet, echt niet.´ Roodkapje trekt de kurk van de fles en schenkt voor zichzelf en oma nog wat wijn in. Ze grijpt een stukje brood, laat zich weer hangen in haar stoel en gooit haar voeten weer terug op tafel. ´Toen ik klein was oma, toen werkte dit nog, maar kom op', ze spreid haar armen wijd uit. De wijn kolkt in haar glas, dreigt over de rand te kiepen. 'Ik ben volwassen geworden. En u bent trouwens niet stuk te krijgen. Lekker ding!' Ze knipoogt naar oma. 'En trouwens, die grote boze wolf waar u het steeds over hebt. Ik heb hem gezien, stelt echt niks voor hoor. ' Oma's ogen worden groot. Bijna even groot als de jampotglazen van haar bril.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 januari 2015 - 16:40
Mmm, dit vind ik een moeilijke... Een goed verhaal, dat wel. Een onverwachts einde, een leuke twist. Het blijkt allemaal toch niet echt te zijn. Ik snap alleen niet zo goed wat moet 'werken' bij Roodkapje...

Lid sinds

13 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 januari 2015 - 20:41
Hey hey, Leuke twist nu op het einde! Alleen is daardoor bij mij de vraag of haar nu nuchtere houding te maken heeft met het feit dat ze weet dat ze bij oma is of dat het haar karakter is. Als het einde niet deze twist zou hebben is het wel leuk veranderd en zou ik benieuwd zijn hoe ze zo'n situatie zou oplossen als ze dus niet bij oma zou zitten, maar echt in gevaar zou zijn.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 januari 2015 - 21:20
Lucius, Geweldige zin: En u bent trouwens niet stuk te krijgen. Lekker ding!' Ik zie helemaal voor me hoe ze als twee drinkebroers bij elkaar zitten te hijsen aan de rode wijn. Waardoor ik een klein beetje in de war ben. Is het nu zo dat Roodkapje doodsbang was voor de boze wolf maar dat ze zich groot hield voor oma? Of wat naar mijn idee ook mogelijk is. Een flasback naar eerder. Hoe dan ook. Een erg creatieve versie met een heel grappig einde.

Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
15 januari 2015 - 18:37
Leuke laatste alinea. Ik vind hem niet zo passen bij het vorige gedeelte, maar dat kan aan mij liggen. (ze spreidt)

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 januari 2015 - 10:12
Een onverwachte overgang van het eerste deel naar het tweede. :thumbsup: Ik ben als lezer verrast en benieuwd hoe het gekomen is dat Roodkapje nu zo onbevreesd is. [Ze heeft kippenvel. Het wordt steeds kouder. Haar adem vormt wolkjes] M.i. vertel jij hier 3x hetzelfde en dat stoorde mij. Soortgelijke dubbelingen zitten meer in jouw tekst. :) Een origineel vervolg!

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 januari 2015 - 11:47
@ anne borneman, Thanks voor je reactie! Leuk dat je steeds onder mijn stukjes reageert!:-) Ik heb de tekst na je post nog wat aangepast, misschien word de karaktertrek zo wat duidelijker voor je? @samantha87, Thanks voor je post en een goede analyse! Met dit vervolg verhaal met het vorige verhaal in mijn achterhoofd, viel mij een groot contrast op, daarin herkende ik de nieuwe karaktertrek van Roodkapje. Maar verder heb je gelijk! @johanna B, Fijn dat je weer reageert op mijn stukje! :-) Mij viel een groot contrast op toen ik het vervolg verhaal had geschreven, in vergelijking met het eerste verhaal. Daarin vond ik heel duidelijk de nieuwe karaktertrek van Roodkapje, maar dat het enigzins verwarring oproept door hoe ik het nu heb opgeschreven, hoe ik het verhaal heb laten ontwikkelen, dat kan ik begrijpen! Thanks voor je post! @tja, Thanks voor het je post en voor het lezen! Het is logisch dat de tweede niet bij de eerste alinea past, dat was ook juist de grap. Oma probeerde een heel spannend verhaal te vertellen, met bijpassend taalgebruik.. @marietje, Thanks voor het lezen en je post! dubbelingen? Natuurlijk is het zo dat de kippenvel, het kouder worden, en dat ze wolkjes begint te ademen allemaal met het thema 'koud' te maken heeft, maar echt dubbel? Ja indirect misschien, maar ik vond het juist wel charmant. Ik hou van beeldend schrijven en als ik dit schrijf zie ik het voor me, en voor mij krijgt het verhaal daardoor meer warmte. Ik begrijp wel dat het op een bepaalde manier dubbel is, en ik vind dat er op zich nog wel geschaafd aan had kunnen worden.. maar.. ik stoor me er niet erg aan.. Er zit in mijn verhaal idd nog een (indirecte) dubbeling. 'Het gordijn van de wereld wordt wel erg snel dichtgetrokken, het duister valt wel heel snel in.', heb hier lang over zitten denken, maar kon even niks beters bedenken. Zie jij verder nog ergens een dubbeling? En aan de andere lezers, stoort de dubbeling waar marietje het over heeft jullie? Ben benieuwd! groetjes!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 januari 2015 - 12:03
Over dubbelingen: ik heb er geen bezwaar tegen. Soms versterkt het de sfeer, maar als je er op gaat letten kan het irritant worden. Zelf heb ik de neiging ze veel te gebruiken, vooral omdat tijdens het schrijven andere woorden (betere) opkomen en ik de vorige niet weg wil gooien.Ik denk dat het vooral een kwestie van smaak is. Natuurlijk is het prachtig als je je verhaal in trefzekere zinnen neer kan zetten, maar een beetje dubbel op informatie kan geen kwaad, maakt het de lezer makkelijk en kan een bepaalde sfeer oproepen. Wat vinden anderen?

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 januari 2015 - 12:51
Mag ik nog iets verduidelijken over de dubbelingen? (Mooi woord trouwens! ;) ) Ik reageer als lezer als ik schrijf dat het mij stoorde. Niet echt vervelend maar meer - ja, nu weet ik het wel wat de schrijver bedoelt. - Als schrijver heb ik ze ook maar schrijven is schrappen en daarom benoemde ik het. Bovendien is - wolkjes uit haar mond- meer show dan tell en dan hoeft de tell - het is koud- er voor mij als lezer niet nog eens achteraan. Maar die mening ligt aan hoe de lezer leest ( simpel of wil de lezer juist tot invulling worden aangezet) en hoe de schrijver schrijft. Het is tenslotte jouw verhaal, niets is goed of fout! :nod: Ik gaf het aan als aandachtspunt en er wordt nu over nagedacht! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 januari 2015 - 13:59
Wat vinden anderen?
Ik vind het zowel als lezer als schrijfster het allebei mooi. Ik heb hetzelfde als jou. Vaak dan vind ik ergens andere, betere of mooiere woorden voor en dan wil ik de oude niet weggooien. Samen kunnen ze dan de lading dekken wat ik bedoel. Alleen zouden ze dat niet kunnen.
Ik heb de tekst na je post nog wat aangepast, misschien word de karaktertrek zo wat duidelijker voor je?
De karaktertrek in de eerste alinea lijkt me overduidelijk, namelijk angstig. Maar de tweede alinea weet ik niet goed te plaatsen. Daar zit ik een beetje mee...