#37 – Roodkapje 2: Van welke stand ben jij?

Roodkapje: Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … ...een jager met een sjofele groene cape voor haar staan. Als hij lacht ziet ze de schamele toestand van zijn gebit. 'Zo zo, wat doet een jong mooi meisje zo alleen in het bos?' vraagt hij. Roodkapje recht haar schouders. 'Wat geeft jou het recht om dat te vragen? Laat me alleen. Ik heb geen zin om mijn tijd te verdoen met arm voetvolk'. De jager lijkt ineen te krimpen. Maar dan krijgen zijn ogen een vreemde gloed. Hij pakt haar hand en drukt haar vingers bijna fijn. Roodkapje voelt hoe ze witheet wordt van woede. Ze stampt op zijn gelaarsde voet en trekt haar hand zo fel terug dat de jager wankelt. Roodkapje spuugt voor zijn voeten. 'Scheer je weg, viezerd!' Ze loopt langs hem heen en heft haar hoofd hoog op. 'Ik ben beloofd aan de rijke koopman Sven in de stad, ik zal mijn leven niet slijten met een armoedzaaier. Haal je geen rare plannetjes in je hoofd.' De jager krabt zich op zijn hoofd. 'Maar je bent toch nog niet getrouwd? En je ouders zijn maar arme landbouwers.' Roodkapje probeert hem te verzengen met haar blik. 'Binnenkort trouwen we. En dan kan ik eindelijk uit dat smerige dorp.' De jager lacht opeens van oor tot oor. 'Maar nu ben je nog een arme, net zoals ik.' Hij pakt haar weer vast, met meer overtuiging nu. 'Ik ben van even hoge stand als jou. Toe, geef me één armzalige kus. Dan is mijn dag weer goed.' Hij houdt haar stevig vast en buigt zich voorover. Een golf van misselijkheid overspoelt Roodkapje. Ze laat haar mandje vallen en gilt.