#36 – Roodkapje: een 5 minuten vervolg

Roodkapje: Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een  mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn.  Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … Een knappe jager met een groene cape voor haar staan. Als hij lacht ziet ze zijn tanden blikkeren. 'Zo zo, wat doet een jong mooi meisje zo alleen in het bos?' vraagt hij. Roodkapje voelt dat ze begint te blozen. 'Ik... ik eh...' stamelt ze. De jager pakt galant haar hand. 'Ik weet het al. Je dacht, die arme jager zal vast honger hebben. Ik breng hem een lekkere picknick als lunch. En dan gaan we daar samen van genieten op de open plek in het bos.' Hij heeft ondertussen haar arm gepakt en leidt haar van het pad af. Roodkapje schrikt. Had haar moeder niet gezegd dat ze op het pad moest blijven. De jager drukt zich dichter tegen haar aan. Roodkapje stapt van hem weg. 'Ik... ik moet naar mijn grootmoeder. Daarvoor is het eten. Ik mag niet van het pad afgaan.' De jager lacht smalend. 'Denkt je moeder dat je zo'n klein meisje bent? Jij kan je toch gerust wel redden. Kijk eens wat voor een mooie jonge vrouw je bent. Je moet de wereld gaan ontdekken, niet op het saaie pad blijven van je moeder.' Roodkapje voelt hoe haar hart steeds sneller is begonnen te kloppen. Is het van angst, of van opwinding? Ze volgt de jager, de schaduwen van het bos in.