Zojuist een lastige schrijfopdracht gelezen en mijn count down op 5 minuten ingesteld. Het is ni 18.59. Die schakel ik NU in Vrolijk neuriënd loopt ze onder de hoge bomen. Al tientallen keren heeft ze het lange pad naar haar oma afgelegd. Afgelopen winter was het er zo kaal, maar nu kijkt ze vol bewondering naar links en rechts, naar boven en naar beneden. Alles is zo mooi, zo vol groen lover en bloemetjes. Kijk daar eens: kleuke paarse bloemetjes. Die ga ik voor oma plukken. Dat vindt ze vast heel leuk. Hert meisje loopt het bos verder in en plukt de bloemen en legt ze op haar mandje. Oh, kijk, daar nog meer. Nu rode bloempjes. Die moeten er ook bij, denkt ze. Ineens hoort ze in het struikgewas wat eritselen en ziet ze een grote hond. Óh, wat ben jij een mooie ,lieve hondm,' zegt ze. 'Mag ik je aaien?' 'Jawel zegt de hond, maar wat heb je daar in je mandje zitten?'... piep, piep, peip.