Roodkapje: Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet ze een enorme gedaante met grote oren en een harige vacht. Nieuwsgierig zet ze een paar stappen dichterbij. Zoiets heeft ze nog nooit gezien. Ze houdt haar hoofdje scheef en kijkt hoe het harige gedaante een stap dichterbij zet. Hij zet zijn poten op de grond, zodat hij op vier poten staat. Langzaam steekt ze haar hand uit. Hij loopt dichterbij en snuffelt even. Roodkapje giechelt wanneer de natte neus haar hand kietelt. ‘Waarom ben je zo alleen, hier zo diep in het bos?’ Ze haalt haar schouders op: ‘Ik ga naar mijn zieke oma toe. Ik heb wat boodschappen voor haar meegenomen, maar de bloemen zagen er zo mooi uit.’ Ze kijkt op en tuurt in het rond. Pas nu ziet ze hoe ver ze van het pad is afgedwaald. Bomen torenen hoog boven haar uit. Het pad is nergens meer te bekennen. ‘Maak je maar geen zorgen, ik weet de weg. Kom maar op mijn rug zitten.’ ‘Je rug…?’ Vertwijfeld kijkt ze naar de sterke rug van de wolf. Zou hij haar wel kunnen houden? En is hij wel te vertrouwen? Mama heeft altijd tegen haar gezegd om nooit met vreemden mee te gaan. Aan de andere kant ziet hij er wel sterk uit. Bovendien is ze verdwaald en zelf gaat ze nooit uit dit grote bos komen. ‘Kom maar en houd je goed vast aan mijn haren,’ zegt de wolf wanneer hij op de grond kan liggen zodat Roodkapje er gemakkelijker op kan zitten. Voorzichtig gooit ze haar ene beentje over het enorme lijf heen. De haren kietelen tegen haar blote benen aan. Ze houdt in haar handen stevig de stugge haren vast en dan begint de wolf te rennen.