Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

opdracht#35 - Contact - Herschrijf #33

18 december 2014 - 0:55
Contact Ik ben slechts vulling in de witte leegte om mij heen. Mijn tenen spannen zich om de rand. De zwarte diepte wacht maar de moed ontbreekt. Mijn ziel is verkleumd. Emotie is een bouwsteen van ons zijn. Maar nu het mij overmeestert voel ik angst voor de ondergang. De eeuwigheid schreeuwt maar jouw gefluister is sterker. Ademen is een gevecht. Mijn lichaam het slachtveld. Ik ril eindeloos. Jouw aanwezigheid warmt me op. Samen Kerst Ardennen Sneeuwstorm Boem! Pijn Koud Sorry, ik had je willen bellen maar mijn mobiel was leeg. De stoel schuift en jouw lippen op mijn voorhoofd sussen de pijn. Ik hoor je zuchten. Het geluid van voetstappen sterft weg. Nee, blijf alsjeblieft want ik heb je nodig. De deur valt dicht. Mijn ogen ontwaken en er ontglipt een traan. Mijn verdriet ontdooit. Met de koffiebeker nog in jouw hand communiceer ik met je vanuit het ziekenhuisbed met een zwakke glimlach.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 december 2014 - 23:03
Hoi Marietje, geweldig geschreven! Met weinig woorden roep je veel beelden en emoties op bij de lezer en op originele wijze deze opdracht ingevuld. Mooi, gevoelig en apart, :thumbsup: Fijne feestdagen!
Dank je wel voor jouw feedback! :) Jij ook hele leuke feestdagen!

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 december 2014 - 23:04
Knap om met zo weinig woorden zoveel emotie over te brengen. Vooral de poëtische start raakte mij en maakte mij nieuwsgierig om door te lezen.
Dank je wel voor jouw reactie! Fantastisch dat ik je kon raken! :nod:

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 december 2014 - 23:35
Herschrijf: Contact Ik ben slechts vulling in de witte leegte om mij heen. Mijn tenen spannen zich om de rand. De zwarte diepte wacht maar de moed ontbreekt. Mijn ziel is verkleumd. Emotie is een bouwsteen van ons zijn. Maar nu het mij overmeestert voel ik angst voor de ondergang. De eeuwigheid schreeuwt maar jouw gefluister is sterker. Ademen is een gevecht, mijn lichaam het slachtveld. Ik ril eindeloos. Jouw aanwezigheid warmt me op. Samen Kerst Ardennen Sneeuwstorm Boem! Pijn Koud Zo dichtbij maar geen bereik. Je ongerustheid navigeerde naar de boom, vijfhonderd meter bij het huisje vandaan. De stoel schuift en jouw lippen op mijn voorhoofd sussen de pijn. Ik hoor je zuchten. Het geluid van voetstappen sterft weg. Nee! Alsjeblieft, blijf! Ik heb je nodig! Mijn ogen ontwaken en ervaren de ziekenhuiskamer als eenzaam. Verdriet ontdooit, een traan stroomt. Mijn hart roffelt bezoek aan. Je vertrek wordt verklaard door de beker koffie in je hand.