opdracht#35 - Contact - Herschrijf #33

Marietje, Als eerste reageren vind ik altijd moeilijk, maar ik doe het toch, en graag. Je eerste alinea vind ik erg mooi en ontroerend. 'Ademen is een gevecht. Mijn lichaam is het slagveld.' vind ik ook een heel mooi beeld. De andere details zijn ook heel erg mooi, het dichtvallen van de deur, het geluid van de wegstervende stappen... Persoonlijk vind ik dat het mobieltje stoort. Mobieltjes storen altijd, zelfs als ze leeg zijn. Overal en altijd maar mobieltjes. In dit verhaal had ik zeker geen mobieltje nodig. Ik weet wel... het stond zo in de opdracht... maar ik had het je met plezier vergeven als je dat mobieltje had weggegooid en er niet had over gepraat. Heel leuk en beeldend geschreven. Ik zat helemaal in de situatie, de pijn, de smart, de ontroering en vooral de nood aan iemand om mee te praten.

ik denk dat ik nog een paar keer moet lezen, maar allereerste, ondoordachte reactie is: die laatste zin, die is niet mooi zoals hij is.

dat betekent iets positiefs over de rest, hoor

@Marietje, ik was uit mijn bed gevallen en las je vanmorgen heel vroeg. Ik begreep het niet ogenblikkelijk, nu wel. De hp strijdt voor haar leven, wellicht op de intensive care? Je eerste zin is een binnenkraker. Gezien de mobielzin begrijp ik dat de hp alleen was ten tijde van het ongeluk. Maar als je dan zo zwaargewond bent, kun je toch niet bellen? Ik ben het eens met @Ryn dat de zin niet past. De laatste zin is het niet helemaal. Op zich boeit het toch niet dat de vertrekkende persoon koffie in zijn hand heeft? Er zit veel gecomprimeerde emotie in je stukje en dat vind ik knap :thumbsup:

Marietje, Als eerste reageren vind ik altijd moeilijk, maar ik doe het toch, en graag. Je eerste alinea vind ik erg mooi en ontroerend. 'Ademen is een gevecht. Mijn lichaam is het slagveld.' vind ik ook een heel mooi beeld. De andere details zijn ook heel erg mooi, het dichtvallen van de deur, het geluid van de wegstervende stappen... Persoonlijk vind ik dat het mobieltje stoort. Mobieltjes storen altijd, zelfs als ze leeg zijn. Overal en altijd maar mobieltjes. In dit verhaal had ik zeker geen mobieltje nodig. Ik weet wel... het stond zo in de opdracht... maar ik had het je met plezier vergeven als je dat mobieltje had weggegooid en er niet had over gepraat. Heel leuk en beeldend geschreven. Ik zat helemaal in de situatie, de pijn, de smart, de ontroering en vooral de nood aan iemand om mee te praten.

Ik ben heel erg blij met jouw eerste reactie! :) Waarom vind jij het moeilijk? Niemand kan jouw eerste indruk van de invulling al hebben gegeven! Tja, dat mobieltje: het zit in de opdracht en geef de onbereikbaarheid aan. De HP voelt zich ook schuldig, hem ongerust maken was niet haar bedoeling. Misschien moet ik het niet specifiek benoemen. Het is wel een gedachte die aangeeft dat ze weer helder is. Ik denk er nog even over! Bedankt! Ik weet niet of mijn invulling als -heel leuk- is bedoeld maar bedankt voor jouw reactie en complimenten! :thumbsup:

ik denk dat ik nog een paar keer moet lezen, maar allereerste, ondoordachte reactie is: die laatste zin, die is niet mooi zoals hij is.

dat betekent iets positiefs over de rest, hoor

Met die laatste zin wil ik een beeld schetsen dat hij alleen maar wegging om koffie te halen. Maar inderdaad twijfelde ik hier nog wat over. Terecht blijkt nu. Ik brainstorm verder! :nod: Bedankt!

@Marietje, ik was uit mijn bed gevallen en las je vanmorgen heel vroeg. Ik begreep het niet ogenblikkelijk, nu wel. De hp strijdt voor haar leven, wellicht op de intensive care? Je eerste zin is een binnenkraker. Gezien de mobielzin begrijp ik dat de hp alleen was ten tijde van het ongeluk. Maar als je dan zo zwaargewond bent, kun je toch niet bellen? Ik ben het eens met @Ryn dat de zin niet past. De laatste zin is het niet helemaal. Op zich boeit het toch niet dat de vertrekkende persoon koffie in zijn hand heeft? Er zit veel gecomprimeerde emotie in je stukje en dat vind ik knap :thumbsup:

Oei, ik hoop dat jij weer heelhuids bent opgestaan? ;) Inderdaad levert de HP een strijd. Maar ze is niet levensdreigend gewond. De gedachtenflarden moeten aangeven dat ze pijn had, vastzat en het koud kreeg omdat het een tijdje duurde voordat men haar vond. Hij is gaan zoeken en vond haar op het verlaten landweggetje naar het huisje toe. Ze is onderkoeld geraakt. Misschien moet ik dat verduidelijken. Over het mobiel en die laatste zin buig ik mezelf nog even.(zie # 5 & 6) Wat bedoel jij precies met gecomprimeerde emotie en waarom vind jij dat? Ik heb geprobeerd de emotie te laten veranderen, haal jij dat er ook uit? De emotie zoemt als het ware in. Hartelijk dank voor jouw reactie! :thumbsup: Heeft de postduif zijn nest in de kerstboom al gevonden? ;)

Marietje, Ik vind het heel poëtisch. Graag gelezen!

Het is eens iets anders hé, Marietje! Ik vind het, net als Jan, zeer poëtisch.

Marietje, mooi geschreven! Je moet er even goed voor gaan zitten, maar je kan er achteraf wel een passend beeld bij plaatsen :thumbsup:

Marietje, Ik vind het heel poëtisch. Graag gelezen!

Het is eens iets anders hé, Marietje! Ik vind het, net als Jan, zeer poëtisch.

Dank voor jullie reacties! :) Het poëtische is niet bewust maar daar vroeg de inhoud om. Ik ga eens googlen wat precies het verschil is tussen proza en poëzie.

Marietje, je zegt veel in relatief weinig woorden. Ik denk dat dat het geheel ook een poëtisch tintje geeft. Je roept sterke beelden op. Met deze zin heb ik moeite:

Met de koffiebeker nog in jouw hand communiceer ik met je vanuit het ziekenhuisbed met een zwakke glimlach.

Ik snap wat je ermee wil vertellen maar deze zin klopt voor mij niet. Los van het feit dat ie grammaticaal een beetje rammelt, haalt het me ook uit de sfeer van het verhaal. Misschien wil je er te veel het voorgaande mee verklaren. Maar alles bij elkaar, een mooi en heftig verhaaltje.

Heel knap hoe je schetst hoe iemand op de rand van bewustzijn balanceert. En (inderdaad, los van de laatste zin) erg mooi geschreven. Met veel plezier gelezen.

@Marietje # 7 - Over landweggetjes waar jouw hp ligt te blauwbekken, weet ik natuurlijk niets. En ook niet over galante mannen die als een razende hun aanlokkelijke prinsesje gaan zoeken ... Voor mij spreekt uit jouw tekst dat de hp op het randje van de dood balanceert dus ik blijf bij mijn eerdere opmerkingen. Die van de mob en ook die van de koffie. In antwoord op jouw vraag: ik vind niet dat de emotie inzoemt maar er is vanaf het begin. Vandaar het gecomprimeerde. De postduif: je hebt mij geen antwoord gegeven of jouw culinaire echtgenoot geen duivenbouillon van hem heeft getrokken. Ik heb hem in ieder geval niet teruggezien. :(

Marietje, mooi geschreven! Je moet er even goed voor gaan zitten, maar je kan er achteraf wel een passend beeld bij plaatsen :thumbsup:

Fijn dat het duidelijk is aan het einde van het verhaal! Dank voor jouw reactie! :)

Marietje, je zegt veel in relatief weinig woorden. Ik denk dat dat het geheel ook een poëtisch tintje geeft. Je roept sterke beelden op. Met deze zin heb ik moeite:

Met de koffiebeker nog in jouw hand communiceer ik met je vanuit het ziekenhuisbed met een zwakke glimlach.

Ik snap wat je ermee wil vertellen maar deze zin klopt voor mij niet. Los van het feit dat ie grammaticaal een beetje rammelt, haalt het me ook uit de sfeer van het verhaal. Misschien wil je er te veel het voorgaande mee verklaren. Maar alles bij elkaar, een mooi en heftig verhaaltje.

Ik wilde met de koffiebeker aangeven dat hij helemaal niet wegging maar slechts even koffie ging halen. Ik ben er nog niet uit hoe ik de laatste zin kan verbeteren. Wordt vervolg! Dank je wel! :)

Heel knap hoe je schetst hoe iemand op de rand van bewustzijn balanceert. En (inderdaad, los van de laatste zin) erg mooi geschreven. Met veel plezier gelezen.

Mooi dat jij wel de balans van bewustzijn eruit haalt en niet zoals Mili de rand van de dood. Die laatste zin vergt even wat mee denktijd! Dank voor jouw reactie! :)

@Marietje # 7 - Over landweggetjes waar jouw hp ligt te blauwbekken, weet ik natuurlijk niets. En ook niet over galante mannen die als een razende hun aanlokkelijke prinsesje gaan zoeken ... Voor mij spreekt uit jouw tekst dat de hp op het randje van de dood balanceert dus ik blijf bij mijn eerdere opmerkingen. Die van de mob en ook die van de koffie. In antwoord op jouw vraag: ik vind niet dat de emotie inzoemt maar er is vanaf het begin. Vandaar het gecomprimeerde. De postduif: je hebt mij geen antwoord gegeven of jouw culinaire echtgenoot geen duivenbouillon van hem heeft getrokken. Ik heb hem in ieder geval niet teruggezien. :(

Dank voor jouw moeite om te reageren! Jouw uitleg is helder! ;) Jouw postduif was met zijn roze legging duidelijk te onderscheiden van de andere dus hebben we hem retour gestuurd. Misschien is hij onderweg gaan tortelen? :unibrow:

Meer een gedicht dan een verhaal. Als gedicht zijnde vind ik hem mooi. Als verhaal vind ik hem wat ingewikkeld om hem zo te lezen.

Ja, heel mooi. Ik ben benieuwd naar je oplossing voor de laatste zin. Ik voelde de hp sterven, maar hierboven las ik dat je dat niet bedoelde. In ieder geval: complimenten.

In de eerste instantie dacht ik dat haar vriend er vandoor ging. Door de koffie concludeerde ik van niet. Ik was er een korte periode door in verwarring. Ik vind dit een mooi voorbeeld van een verhaal waarin zonder al te veel woorden een heel verhaal wordt verteld zonder dat het storend is. Graag gelezen weer.

Meer een gedicht dan een verhaal. Als gedicht zijnde vind ik hem mooi. Als verhaal vind ik hem wat ingewikkeld om hem zo te lezen.

Een interessante reactie: waarom vind jij het als gedicht mooi en als verhaal ingewikkeld om te lezen? Ligt dat aan jouw verwachtingspatroon van een gedicht c.q. verhaal of aan de moeite die jij wilt doen voor een gedicht of verhaal? Ik ben daar benieuwd naar omdat het toch hetzelfde verhaal blijft. Het is overigens niet als gedicht geschreven. Mijn bedoeling is door de korte, veelzeggende zinnen de lezer op afstand te houden van de HP zodat de lezer de tekst (het gevoel) op zichzelf projecteert om het te begrijpen. De lezer kan zijn eigen gevoel invullen voor de HP. Bedankt voor jouw reactie! :)

Ja, heel mooi. Ik ben benieuwd naar je oplossing voor de laatste zin. Ik voelde de hp sterven, maar hierboven las ik dat je dat niet bedoelde. In ieder geval: complimenten.

Uit [De eeuwigheid schreeuwt maar jouw gefluister is sterker] moet blijken dat ze niet dood gaat. Dank je wel voor de complimenten! :o

In de eerste instantie dacht ik dat haar vriend er vandoor ging. Door de koffie concludeerde ik van niet. Ik was er een korte periode door in verwarring. Ik vind dit een mooi voorbeeld van een verhaal waarin zonder al te veel woorden een heel verhaal wordt verteld zonder dat het storend is. Graag gelezen weer.

Dank je wel! Daarom ben ik nog aan het stoeien met de laatste zin. Ik vind die koffiebeker een te belangrijk detail om te schrappen! ;)

Marietje, hoe de oplossing ook gaat worden betreft de laatste zin, ik lees het als een gedicht. Het wordt steeds mooier als je het meerdere keren leest.

Marietje, hoe de oplossing ook gaat worden betreft de laatste zin, ik lees het als een gedicht. Het wordt steeds mooier als je het meerdere keren leest.

Dank voor jouw compliment dat het steeds mooier wordt! :)

Door #7 begreep ik je verhaal helemaal. Ik vind het een mooi verhaal met veel emotie erin gestopt. Dat heb je goed gedaan, het komt geloofwaardig over. Het was niet helemaal duidelijk voor mij, maar ik geloof dat het voor de HP ook verwarrend is, dus wat dat betreft stoorde ik me er niet echt aan.

Door #7 begreep ik je verhaal helemaal. Ik vind het een mooi verhaal met veel emotie erin gestopt. Dat heb je goed gedaan, het komt geloofwaardig over. Het was niet helemaal duidelijk voor mij, maar ik geloof dat het voor de HP ook verwarrend is, dus wat dat betreft stoorde ik me er niet echt aan.

Goed dat jij er uit haalt dat het verwarrend is voor de HP! Dank voor jouw reactie! :)

Hoi Marietje, geweldig geschreven! Met weinig woorden roep je veel beelden en emoties op bij de lezer en op originele wijze deze opdracht ingevuld. Mooi, gevoelig en apart, :thumbsup: Fijne feestdagen!

Knap om met zo weinig woorden zoveel emotie over te brengen. Vooral de poëtische start raakte mij en maakte mij nieuwsgierig om door te lezen.