Een vervolg op #34 http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… Zojuist heb ik de laatste afspraken in de dierenartsenpraktijk afgehandeld. Vroeg in de avond stond er nog onverwacht een vrouw voor de deur. Ze droeg op haar arm een hondje met een gebroken pootje. “Ach, arm diertje! Wat is jou overkomen op kerstavond?” De vrouw had geen idee. Ze wandelde haar dagelijkse avondrondje en trof dit beestje bibberend van de kou onder een oude den aan. Ze hoopte te voet nog voor sluitingstijd bij mij in de praktijk te arriveren om naar de vondeling te laten kijken. Vermoedelijk is het beestje flink aan zijn lot overgelaten. Het pootje heb ik zorgvuldig behandeld en de vrouw zal na de kerst contact leggen met een asiel in de buurt. Ik doe de lampen van de praktijk uit, pak mijn jas en zie dat er buiten een flink pak sneeuw is gevallen. Zoveel sneeuw heb ik zelden meegemaakt. Er vallen nog steeds grote vlokken neer. Ik start mijn auto en rijd stapvoets de polder in, de ramen zijn alweer aangeslagen en ik zie geen hand voor ogen. Levensgevaarlijk is dit weer! Na een kwartier rijden wordt de sneeuwval heel heftig. Ik beland in een ware sneeuwstorm. Ik graai naar mijn tas op de bijrijderzitting en raadpleeg m’n mobiel. Deze was toch opgeladen? Er is geen beweging in te krijgen. Wat nu? In de verste verte is geen mens te bekennen. Ik ben ongeveer op de hoogte van de Schapendijk bij het poldergemaal. Als ik het goed heb, dan is het vanaf hier ongeveer een half uur lopen naar het eerstvolgende dorp. Ik zet mijn auto voorzichtig op een brede inham naast de polderdijk en sluit de auto goed af. Verder rijden is niet te doen en bovendien onverstandig. Ik boek wel ergens een hotelovernachting. Na een barre tocht tref ik hotel ‘Landzicht’ aan. Er brandt alleen nog licht bij de receptie. De eigenaar opent de deur voor me en groet vriendelijk. Gelukkig hebben ze nog een kamer vrij. Ik open de deur van kamer vijftien, neem een warme douche en val dan in diepe slaap. De volgende middag schrik ik om halftwee wakker …