‘Wat kijk je me nu aan? Kijk toch naar jezelf. Altijd maar met je luie dikke reet op de bank!’ Met grote passen loop ik de kamer uit. Ik kan niet meer tegen dat passieve gedoe. Terwijl ik een biefstuk in de pan gooi, bedenk ik me dat ik geduldiger moet zijn. Ik moet terugdenken aan betere tijden. Al die keren dat we na het kerstdiner naar buiten gingen. Wandelen in het bos. Of die Kerstmis toen we met z’n drieën spontaan in de auto waren gestapt om naar de zee te gaan. En hoe we ’s avonds samen in bed lagen. Dat waren toch mooie tijden. Maar ja, dat is niet nu. Nu is alles anders. Het schiet niet op met de biefstuk. Ik gooi het halfgare stuk vlees op een bord. Alsof het hem iets kan verrekken hoe hij zijn eten krijgt. Als ik na vijf minuten concludeer dat hij nog geen hap heeft genomen, voel ik dat mijn zelfbeheersing opnieuw verdwijnt. ‘Gore luizak! Waarom vreet je dat vlees niet op. Heb je enig idee hoe duur dat is? Nee hé! Tuurlijk niet. Je ligt daar maar met al je zelfmedelijden af te wachten tot alles beter wordt. Dat is verdomde naïef van je! Het wordt niet meer beter, nooit meer. Heb je dan nooit geluisterd toen we bij de dokter waren? Ook niet na die second opinion? Ik heb je zelfs meegenomen naar een psycholoog. Maar nee hoor! Meneer gaf geen boe of blaf. Alleen dom kijken! Dat is het enige wat je nog doet.’ Ik besef dat ik niet goed bezig ben. Huilend laat ik me naast hem op de bank vallen. Voorzichtig probeer ik een klein stukje biefstuk aan hem te geven. Hij probeert niet eens te kauwen. Deze keer begin ik zachtjes tegen hem te praten. ‘Lieve Boris, alsjeblieft eet een klein beetje. Ik wil je niet verliezen. Anders vergaat het je net zo als Peter. Je bent Peter toch nog niet vergeten? Het is pas vijf Kerstmissen geleden. Je kwam toch bij me zodat ik niet zo eenzaam zou zijn? Je was mijn lieve kleine kerstcadeautje van Peter toch? Alsjeblieft Boris, laat me niet alleen’.