‘Het wordt kouder, vind je niet, Harrie? Jij hebt een lekker warme trui. De mijne heb ik van de zomer ergens opgeborgen, maar toen ik hem vandaag wilde ophalen, was ie weg. Morgen ga ik in een winkel eentje lenen.’ Ik ging naast Harrie zitten, tussen de dozen en kisten achter een groentewinkel. ‘We zitten hier toch wel lekker uit de wind. Na zo’n jaartje begin ik aardig te wennen aan slapen op straat. Weet je, ik was na het ongeluk van mijn vrouw en zoontje helemaal de weg kwijt. Maandenlang heb ik zitten wegkwijnen, maar daar ben ik nu overheen. Ik had een bloeiend bedrijf als bruggenbouwer, maar heb het toen helemaal verwaarloosd, totdat ik failliet werd verklaard. Alles kwijt. Eigenlijk ben ik er best blij mee. Geen last meer van al dat gezeik van je personeel over vakantiedagen, salaris, werkdruk, geen last meer van mijn hoogtevrees.’ Ik rolde mijn slaapzak uit. Harrie lag rustig naast me. ‘Weet je, vriend, nu ben ik helemaal ontstrest. Niet meer dat rotwerk van ’s morgen vroeg tot ’s avonds laat. Ik mis mijn huis ook niet meer. Wel vind ik het jammer dat ik de Kerst niet meer met mijn gezinnetje kan vieren. De kerstboom optuigen, het ophangen van die mooie gouden ballen, dat engelenhaar. Ik vond het altijd heel sfeervol. Vooral de laatste Kerst. Mijn vrouw liep in een strakke legging met tijgerprint rond. Het werd een heerlijke kerstnacht. De laatste. Het was als een soort voorteken. Een paar dagen later was ze dood.’ Harrie reageerde niet. ‘Hé Harrie, slaap je? Je zegt helemaal niets. Het is nog te vroeg, man. We moeten nog ons avondbiertje drinken. Hier pak aan.’ Ik stootte Harrie aan om het blikje te geven, maar hij bleef stoïcijns liggen. ‘Hé man, kom op.’ Ik schudde hem door elkaar. Geen beweging. ‘Verrek Harrie, is er iets?’ Nogmaals schudde ik hem door elkaar. Nu harder. Maar de man maakte geen enkele beweging. ‘Verdomme, je bent dood, geloof ik. Ik ga de politie waarschuwen. Maar eerst wil ik die trui van je hebben. Dat scheelt morgen een diefstalletje.'