Ik heb lang getwijfeld of ik het wel zou doen. Ik had er helemaal geen zin in. Niemand die trouwens kan controleren of ik het inderdaad wel deed. Het is toch pure zelfkastijding dit? Dan liever terug naar de middeleeuwen, toen kon je het kastijden nog rustig aan een ander overlaten. Ze hadden daar personeel voor. Moest je tenminste niet zelf aan de slag. Vijftien minuten waar haal je het? Het eerste wat me opviel was die irritante fluittoon in mijn oren. Ik had hem nog nooit eerder opgemerkt. Nu was die daar. Het volgende: mijn ademhaling. God Jezus wat een gedoe. Hadden ze daar nu niets anders kunnen op verzinnen? Een amoebe doet het toch ook niet? Of toch? In elk geval veel minder opvallend. Als ik er nu gewoon even mee ophoud? Niet meer ademen, vijftien minuten? De kans dat ik het ging redden leek me niet bijzonder groot. De eerste halve minuut ging het goed. Even werd ik er vrolijk van, maar dan werd het verschrikkelijk. Ik barste zowat uit elkaar. Aan de minuut was de pijn niet meer te harden. Ik slikte mijn bolle wangen in. Het laatste restje lucht. Verdomd wat een idioot idee. De pijn was ondraaglijk maar ik hield vol. Zou ik straks beter schrijven? Onderwaterzwemmen misschien wel... Weer een paar seconden weg. Tot mijn verbazing begon de pijn plots af te nemen. Ik had minder moeite nu. Een minuut dertig. Heerlijk voelde het zelfs. Ik kon opeens nog wel een tijdje doorgaan. Een minuut veertig. Na drie minuten dreigt hersenletsel, wist ik. Godverdikkeme. Twee minuten haast. Ik moest een beslissing nemen. Ademen of stiekem doodgaan? De schrik sloeg me om het hart. Een afscheidsbriefje? Vergeten. Dan moest het maar... met tegenzin. Ik ademde. Klote... nog twaalf minuten tot aan dat briefje.