#30 NEE NEE NEE NEE

Je weet nog dat je je afvroeg waarom hij altijd vergat te bellen als hij later thuis kwam. Je moet op dat moment geïrriteerd zijn geweest. Misschien zelfs boos. Je weet nog dat je om de halve minuut uit het raam keek. Dat er een politieauto aan kwam rijden die – godzijdank - je huis voorbij reed. Je bedacht nog dat je je niet altijd van die enge dingen in je hoofd moest halen. En je ziet weer voor je hoe vervolgens die politieauto langzaam achteruit terug kwam rijden, en precies voor je huis werd ingeparkeerd. Je weet nog dat twee agenten uitstapten en op je voordeur af kwamen lopen. En daar, telkens weer, begint de film te haperen. Als een dvd die vastloopt en steeds een sprongetje maakt naar een volgend stilstaand beeld. Je moet je omgedraaid hebben van het raam, naar de gang zijn gelopen en de voordeur geopend hebben. Want in het volgende beeld sta je in de deuropening, tegenover twee agenten. De mond van de een beweegt in slow motion en in de verte vraagt een stem ‘Bent u de moeder van…’ Je moet ‘Ja’ geantwoord hebben want in het volgende plaatje zitten jullie gedrieën aan tafel. De ene agent beweegt nog steeds zijn mond. Schuin achter hem op de muur zit een zwart vlekje, je probeert je te herinneren of dat er al zat, of dat het misschien een vlieg is. Je kunt je ogen niet van het vlekje af houden, alsof je erin gezogen wordt. Vanaf hier gaat het beeld definitief op grijszwart. De kleur van vochtige aarde. In je hersens galmt nog slechts één woord, het woord dat zich voorzichtig aandiende toen de politieauto voorbij reed, en vanaf daar in volume toenam tot een oorverdovende repeterende dreun. Het enige woord waarvan je de betekenis nog snapt.