Weduwe Bravo De traditie gebood haar ogen het leven nog een half jaar door een fijnmazig zwart zijden raster waar te nemen. De eerste week na zijn overlijden was ze dankbaar geweest dat ze afgeschermd werden voor die wereld. Haar tranen waren oprecht geweest. Ze had teruggedacht aan hun eerste ontmoeting, de eerste kus, hun verloving, de bruiloft en de soms eindeloze nachten die volgden. En toch zou ze zonder voile gevreesd hebben dat een attente blik haar zou hebben betrapt op haar schuldgevoel over dat andere, overheersende, verdriet. Het verdriet over de opluchting bevrijd te zijn. Hij was altijd een goede echtgenoot gebleven, maar na zijn terugkeer had ze hem langzaam maar onafwendbaar zien veranderen. De dorpelingen hadden hem een rol toegedicht, opgedrongen, die hij voor zijn arrestatie nooit vervuld had, nooit had willen vervullen. Als overlever had hij de verplichting gevoeld naar geheime bijeenkomsten te gaan, mee te schrijven aan pamfletten, zich bloot te stellen aan gevaren, en vooral angsten. Maar zij had hem 's nachts horen praten en schreeuwen in zijn slaap. Hij was niet als held geboren en de nachtmerries die hem terug voerden naar het stadion, vertelden hem iedere nacht dat hij het nooit zou zijn. De nachten werden eindeloos. De dagen werden leeg omdat hij zich afschermde van het geluk dat hij vreesde te verliezen. Uiteindelijk verloor zijn hart. Het zwart kleedde slank af. Nog een half jaar lang zou de bevestigende schittering in haar ogen verborgen blijven voor Don Gómez. Vervolg op http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke…