Wekelijkse schrijfopdracht #28 – Verboden Verlangen (slot) / Weduwe Bravo

29 oktober 2014 - 18:49
Weduwe Bravo De traditie gebood haar ogen het leven nog een half jaar door een fijnmazig zwart zijden raster waar te nemen. De eerste week na zijn overlijden was ze dankbaar geweest dat ze afgeschermd werden voor die wereld. Haar tranen waren oprecht geweest. Ze had teruggedacht aan hun eerste ontmoeting, de eerste kus, hun verloving, de bruiloft en de soms eindeloze nachten die volgden. En toch zou ze zonder voile gevreesd hebben dat een attente blik haar zou hebben betrapt op haar schuldgevoel over dat andere, overheersende, verdriet. Het verdriet over de opluchting bevrijd te zijn. Hij was altijd een goede echtgenoot gebleven, maar na zijn terugkeer had ze hem langzaam maar onafwendbaar zien veranderen. De dorpelingen hadden hem een rol toegedicht, opgedrongen, die hij voor zijn arrestatie nooit vervuld had, nooit had willen vervullen. Als overlever had hij de verplichting gevoeld naar geheime bijeenkomsten te gaan, mee te schrijven aan pamfletten, zich bloot te stellen aan gevaren, en vooral angsten. Maar zij had hem 's nachts horen praten en schreeuwen in zijn slaap. Hij was niet als held geboren en de nachtmerries die hem terug voerden naar het stadion, vertelden hem iedere nacht dat hij het nooit zou zijn. De nachten werden eindeloos. De dagen werden leeg omdat hij zich afschermde van het geluk dat hij vreesde te verliezen. Uiteindelijk verloor zijn hart. Het zwart kleedde slank af. Nog een half jaar lang zou de bevestigende schittering in haar ogen verborgen blijven voor Don Gómez. Vervolg op http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke…

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 oktober 2014 - 21:06
Woodpecker, De emotie van de weduwe, heel mooi. Dingetje:
een fijnmazig zwart zijden raster
dat is dus de voile - noem het gelijk bij naam. Mijns inziens geen zijde maar kant.

29 oktober 2014 - 22:11
Dag janp, Dank je.
Dingetje:
een fijnmazig zwart zijden raster
dat is dus de voile - noem het gelijk bij naam. Mijns inziens geen zijde maar kant.
Ik weet niet of zijde niet kan voor een voile. Maar het is fijnmaziger dan kant denk ik, en hoort wat meer bij gegoede komaf. Over raster of voile in de eerste zin ga ik nog wat dubben. Dat raster maakt haar perspectief wat tastbaarder, althans dat was mijn bedoeling. Maar misschien idd te ver gezocht.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 oktober 2014 - 22:24
een voile kan zijde, kant of zelfs gaas zijn (zolang je er maar doorheen kunt kijken) in zeer hoge mate afhankelijk van de komaf van de draagster -ik zou bij de weduwe Bravo ook zijde verwachten persoonlijk vind ik het raster mooi, voile klinkt voor mij alsof je alles in een fijn soort soft-focus ziet, raster maakt het zien harder volgens mij dub lekker verder

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
29 oktober 2014 - 22:47
Mooi, die gelaagdheid van de gevoelens van de weduwe. Alhoewel ik moeite heb me iets voor te stellen bij ‘verdriet over opluchting’ (bevrijd te zijn). Ik kan begrijpen dat er schaamte over is, of schuldgevoel, en dat dat náást het verdriet kan staan. Je kan natuurlijk wel verdrietig zijn over de reden van de opluchting, maar in mijn beleving is dat net een andere gevoelsnuance. (maar dat is mijn beleving hè! ;) ) Paar dingetjes: In de eerste twee regels staat twee keer ‘haar ogen’. Dat stoort een beetje. In de eerste zin van de tweede alina staat twee keer dicht bij elkaar ‘maar’, ( weliswaar in een andere betekenis) Toebedicht, is dat een bestaand woord? (volgens mij een leuke samenvoeging van toebedeeld en toegedicht) Ach wat zeur ik ook! Prachtige sfeer, een waardig slot op de voorgaande afleveringen! Met plezier gelezen.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 oktober 2014 - 22:58
Een waardig en fraai besluit van de Bravo-saga, Woodpecker. Kun je zo uitbreiden naar een langer verhaal. De eerste zin vond ik wat moeizaam, door dat 'dienden waar te nemen'.

29 oktober 2014 - 23:16
Dag Fartamorgana, Dank je. Ja, die haar ogen. Ik begon met 'De traditie vereiste dat ze het leven nog een half jaar door een fijnmazig zwart zijden raster dienden waar te nemen.' Tekst af en toen dacht ik, ja wacht even, ze heeft ook nog oren, gevoel en een neus. Vandaar die ogen in de eerste zin. Maar ze stonden ook al in de tweede. Ik ga daar iets aan proberen te doen. :thumbsup: De twee keer 'maar' laat ik toch staan. Ik vind ervaar dar zelf niet als een storende herhaling. Toebedicht. Ik lees het wel eens. Ik heb geen Van Dale en geen Groen Boekje :o Dus ik weet niet of het bestaat. Help !!!!! Last but not least. Verdriet over de opluchting. Dat is iets om in een kroeg te bespreken, denk ik. Voor mij bestaat het. Het is hier ook verdriet (dat andere), naast verdriet . Overheersend, dat wel.

29 oktober 2014 - 23:17
Dag Ositnato, Dank je.
De eerste zin vond ik wat moeizaam, door dat 'dienden waar te nemen'.
Ik ook, maar ik vond zo snel niets beters :o

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 14:42
De eerste zin zet een toon, sfeer, dat vind ik knap. Ik duik het verhaal in en ben even in de buurt van de personages, ik schouw toe. Het eind is tragisch mooi, het leven lonkt haar toe. Het lezen was een mooi momentje.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 18:38
Ik heb weinig toe te voegen aan de al geplaatste reacties. Ik ben het met Fatamorgana eens wat betreft het overheersende verdriet. Er zit m.i. een laag teveel in. Ze is bevrijd (fijn), daarover is ze opgelucht (dubbelfijn), maar daarover is ze verdrietig (minder fijn) en omdat dat verdriet overheerst voelt ze zich schuldig (helemaal niet fijn). Alleen schuldgevoel over die opluchting zou m.i. niets afdoen aan het verhaal. Tot slot nog een groot compliment voor de rol die je Bravo hebt gegeven. Zijn plaats in deze 'geschiedenis' en de inhoud van zijn martelaarschap vind ik heel origineel en in weinig woorden toch heel gedetailleerd neergezet. Bravo!

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 18:50
Mooi verhaal waar ik helemaal in mee kon voelen. In de laatste alinea zou ik "lang" weglaten. "Nog een half jaar zou de bevestigende....." Pietlutteltje, maar klinkt voor mij beter.

30 oktober 2014 - 19:52
Dag Bart, Dank je voor je compliment.
Er zit m.i. een laag teveel in. Ze is bevrijd (fijn), daarover is ze opgelucht (dubbelfijn), maar daarover is ze verdrietig (minder fijn) en omdat dat verdriet overheerst voelt ze zich schuldig (helemaal niet fijn). Alleen schuldgevoel over die opluchting zou m.i. niets afdoen aan het verhaal.
Dat ben ik dan toch niet met je eens. Dat overheersende verdriet ziet uiteraard ook op het feit dat het zover heeft kunnen komen, en dat ze graag 'simpelweg'verdrietig had willen zijn. Of ik dat goed verwoord heb, is natuurlijk vraag twee.

30 oktober 2014 - 19:57
Dag Angelieke, Dank je.
In de laatste alinea zou ik "lang" weglaten. "Nog een half jaar zou de bevestigende....." Pietlutteltje, maar klinkt voor mij beter.
Zo zie je maar weer. Dat 'lang' heb ik hier in een derde of vierde herschrijf toegevoegd. Vond ik op zijn plaats omdat ze ook smacht. Maar of dat zo'n goed idee was, daar ga ik nu weer over twijfelen }) :)

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 20:33
@Woodpecker; je intrigerende tekst lezend is voor mij het belangrijkste sentiment dat je laat zien, de verlossing van de weduwe. Ongeacht de voile of enig gesnik.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 20:56
Woody, een waardig, literair slot aan je vierluik, dat nog niet het einde betekent. Alles nog eens nagelezen. Subliem. Waar gaat het verder?

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 oktober 2014 - 22:34
Een juweeltje! Zo mooi. Misschien nog wat fijnslijperij hier en daar. Zelf zou ik in de eerste zin het woordje 'ogen' weghalen. Zwart zijden raster: zo ontzettend mooi. Het verdriet om de opluchting, zo pijnlijk herkenbaar. Je opbouw en je einde, prachtig. Wanneer maak je er een boek van?