Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

# 27 Lekker dier

Wat is hij groot en stoer. Eén brok natuur. Hij glimt van het zweet. Ik verbeeld me dat dit door mijn aanwezigheid komt. Voorzichtig steek ik een hand uit. Ik wil zijn bruine huid strelen. Accepteert hij mijn liefkozing of bijt hij mij? Wat zou ik hem graag berijden. Maar hoe kom ik op hem? Misschien kan ik me aan zijn staart omhoogtrekken.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je kort en krachtige manier van schrijven bewonder ik. Zelf ben ik ook geen ster in het navolgen van regeltjes, maar Pisano heeft gelijk. Ik heb een reden om mijn opdrachten op deze manier te formuleren. In de volgende opdracht krijg je alle ruimte, je kunt dan kijken of de beperkingen van deze opdrachten alleen maar beperkingen voor je zijn of een uitnodiging naar nieuwe schrijfvormen, nieuwe invullingen. Is de beperking een verrijking of verarming? Dat is het doel van deze opdracht. Kun je van de beperking een verrijking maken? Hoe verhoog je je creatieve inzet? Of je de uitdaging aanneemt is natuurlijk aan jou. Ik lees je stukjes in ieder geval met plezier.

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Altijd leuk om jouw verhaal te lezen. Maar komt hier niet een monoloog in voor wat juist vermeden moest worden? Het is geen makkelijke oefening deze keer omdat je heel snel in monoloog, dialoog of handeling valt. Niettemin, met grote interesse gelezen.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
De Jillz spoot haast over mijn scherm heen. Ik weet niet waarom, maar ik vind het een hilarisch stuk. Misschien wel omdat ik haar al zien gaan, zichzelf optrekkende aan de staart van het paard. :lol:

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Pisano heeft vaak gelijk, Henny. Niet altijd, uiteraard. Ik schrijf dit maar even zodat zijn stenen hoofd niet tegen een muur knalt, want dan hebben we niets meer aan hem. :D

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Pisano heeft vaak gelijk, Henny. Niet altijd, uiteraard. Ik schrijf dit maar even zodat zijn stenen hoofd niet tegen een muur knalt, want dan hebben we niets meer aan hem. :D
Ha! Dat 'niet altijd' is geniepig. Ik heb mijn kinderen jarenlang voorgehouden: ik altijd gelijk, zelfs als ik het heb. Maar zonder gekheid, Tja, muren omarm ik. Ik zie ze als mijn verwanten. We hebben dezelfde genen, of zo, denk ik. Ik kan je de steen die van mijn hart viel wel opsturen. Onder rembours dan, dat dan weer wel.