Fraaie zinnen, mooie tekst, Leonardo. Het heeft iets gothisch en doet mij naar een schilderij kijken. Zijn de bejubelingen van de eik in de eerste drie, vier zinnen niet een beetje te veel, te grandioos? Uiteraard een kwestie van smaak, maar kijk: trots onaantastbaar opgeheven rots in branding ongenaakbaar. En dat in slechts twee korte zinnen. Die takken die naar een jongeman graaien, die kan ik niet zo goed plaatsen. (De komma na 'wind' in die zin mag weg.)

Dag Leonardo, Een kwestie van smaak waarschijnlijk, maar het is mij te bombastisch.

Wow, jij verrast mij steeds weer! :) Een prachttekst die met een zware stem moet worden voorgedragen. Op toneel of in een hoorspel. Nee, in de Efteling bij de sprookjes boom! [Georchestreerd door de wind] Mooi! Ik heb wel een vraag: juist jij maakt hier veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en clichés, heb jij dat bewust gedaan of vind jij dat de tekst hierom vraagt. Functioneel dus? :?

Ik heb wel een vraag: juist jij maakt hier veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en clichés, heb jij dat bewust gedaan of vind jij dat de tekst hierom vraagt. Functioneel dus? :?

Ik sluit me aan bij de vraag. Trouwens ook bij de reactie over de zware stem. De tekst heeft een gedragen karakter, maar voor mij net iets te.

Het lijkt mij toe @Leonardo dat je je aan de opdracht hebt weten te houden hetgeen deze keer geen sinecure is. Geen handelingen beschrijven in een tekst is verre van evident. Je hebt heel anders geschreven dan ik tot nu toe van je gewend ben dat getuigt van veelzijdigheid. De gedragen woorden die @Ostinato aanhaalt, passen voor mij in deze tekst; ik zie het als een genre van schrijven. Van noesten als nietsziende ogen en georchestreerd door de wind word ik blij omdat ik het prachtige bewoordingen vind. En het graaien begrijp ik als hunkering naar de liefde die de jongeman kende. Je hebt mij verrast met deze tekst.

Leonardo, Ik vind dit een mooie tekst. Het heeft bijna iets poëtisch. Echter raak ik een beetje afgeleid door mijn nuchtere zelf. Daar waar ik een groot deel van mijn tijd besteed aan het slijten van eiken vloeren aan mensen, ben ik benieuwd of ik hem niet uit zijn lijden kan verlossen. Dat is dus puur persoonlijk.

Mooi stukje. Ik begrijp dat hij ondertussen een oudere man is geworden en zij niet meer leeft. In wat voor bewoordingen het is opgeschreven doet er bij bij niet toe. Ik vind het een mooi en origineel verhaal. Ik denk vaak als ik zo'n hart in een boom zie staan: zouden ze nog steeds verliefd zijn?

Het dreunt heerlijk weg, maar ook door; ik begin me bijna af te vragen waar al dat gedreun goed voor is, maar dan komt de jonge man, nauwelijks volwassen, en die mag de eik met zijn verloren liedde erin besloten pathetisch bekijken, dus vooruit maar, hij kwam precies op tijd om mij erbij te houden.

Mooi, Leonardo. Ik snap niet wat er met de jongen is gebeurt. Het meisje is er niet meer en ik heb zo'n vermoeden de jongen ook niet. Hoewel ik dat niet met zekerheid kan zeggen. Je laatste zin bezorgde me kippenvel.

nu kan ik toch niet laten mijn kelder af te speuren naar de Shropshire Lad die ik eeuwen geleden las alsof ik niets beters te doen heb bedankt hoor

#3 en #4 - ik experimenteer altijd graag. Bijvoeglijke naamwoorden zijn voor mij alleen storend en te vermijden als ze regisserend zijn. Als je de tijd wilt nemen, stel je dan bij deze tekst twee vragen: 1. Wie/wat is het vertelperspectief? 2. Gaat het over een eik?

Ik zet jouw vraag even in de wacht. Te interessant om er niet over na te denken dus ik beloof je een antwoord! ;)

Het perspectief ligt bij een oude man (die geen jongen meer is). Hij denkt terug aan de tijd van het begin van zijn liefde voor de inmiddels gestorven vrouw. Een knappe tekst, dat zeker. De opdracht van deze week was erg lastig, vond ik zelf. De tekst is inderdaad bombastisch, maar dat is verklaarbaar als je ziet bij wie het perspectief ligt. Ik denk dat de vrouw nog niet heel lang geleden is overleden.

Ik gok op de auctoriale verteller, die naar mijn mening zeer goed past in dit stukje. Het gaat over een eik en toch weer niet. De eik staat (denk ik) symbool voor de liefde/band/relatie tussen de man en vrouw, maar ik kan natuurlijk mis zijn. Het verlangen is mij ook wel zeer duidelijk, vooral door je laatste zin. Ik vind je taalgebruik in ieder geval mooi en passend.

Een prachtig stukje tekst dat mooier wordt bij elke keer lezen. (Raad bij deze iedereen aan dat te doen) Maar — hem je hem weer — orchestreren moet m.i. gewoon orkestreren zijn (jammer, want ik vind de eerste vorm ook mooier) en er komen wel degelijk handelingen in voor.

Leonardo, De eik staat mijns inziens voor het leven, de liefde en de dood. Hier:

Met opgeheven kroon torent hij als een rots in de branding,

schiet de beeldspraak naar mijn smaak te ver door. Maar je hebt je wel uitstekend aan de opdracht gehouden, compliment.

Is "graaien zijn krakende takken" geen handeling?

Beste Leonardo, een verrassende tekst van jouw hand, een sfeervolle, niet te overdadig maar een terechte gevoelige herfstvertelling die door mijn geest waaide. Het doet mij wel wat.

Ik had het gevoel dat je in aanbidding op je knieën voor de eik zat.

Mooie tekst, Leonardo. Ik vergelijk hem graag met een gephotoshopte afbeelding. Enigszins low-key, de wolkenpartij iets donkerder gemaakt waardoor ze dreigen, en op de achtergrond de zee die zijn schuimende golven op het strand beukt. Alleen, waar groeien eiken zo dicht op het strand dat ze ooit belaagd worden door hoog water van de zee. Eiken houden niet van brakke grond. En als die eiken onaantastbaar zijn voor de vloed, dan kun je het noemen van de eb achterwege laten, die doet dan helemaal niet mee. De takken van een eik staan loodrecht op de stam en zijn uiterst stug. Ik begrijp dat ze door de zware storm in de richting van het ingekerfde hart op de stam bewegen; op ooghoogte. Ik heb twee oude eiken in mijn tuin staan, maar dat kunstje zie ik die twee van mij nog niet doen. Een treurwilg, ja... met gemak. Misschien moet ik het allemaal niet zo letterlijk nemen. Waar is mijn relativeringsvermogen toch? Desalniettemin, gave tekst.

De ruwe bolster met de blanke pit verhaal in het jasje van een eeuwen oude eik. Ooit door de jongen die geen jongen meer is als eikeltje in de grond gestopt. De kleine jongen groeide net als de eik op tot volwassenheid. De jongen leerde een meisje kennen en zette de namen in zijn boom. Ze namen later hun kinderen mee naar deze speciale plek en spreiden hun picknickkleed uit bij de voeten van de eik- lang geleden. De jongen werd oud en stierf. De oude eik bleef eenzaam achter en verlangt terug naar die tijd. Het is misschien niet het verhaal wat jij voor ogen had, maar dit roept het bij mij op. Eerst dacht ik nog aan een boom van een kerel met een tatoeage (hart met twee namen), maar gaandeweg was het toch echt een boom. Mooie invalshoek vanuit een oude eik beschreven.

Leononardo, ik heb je tekst gekauwd, herkauwd, weggelegd, nog eens herkauwd. Het is zwaar, grotesk, bombastisch, BACH. Niet helemaal mijn ding, was het een boek zou ik het na de eerste alinea wegleggen. Maar gelukkig is een tekst van 250 woorden (dat kauwt aanzienlijk makkelijker). En uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat het, hoewel niet mijn smaak, wel mooi en ook kloppend is. Omdat de toonzetting recht doet aan de ouderdom en de wijsheid van deze oude eik. (ook als die metafoor moet zijn voor iets anders)

Ik kon alle reacties niet lezen Leonardo, dus geef ik mijn mening zonder enige invloed. Ik vind het een sacrale tekst die je zou moeten lezen in een bepaalde context. Ik kan me dat zo inbeelden. Als ik het lees droom ik weg naar New Forest in de UK. Het raakt me, ik houd van oude eiken die de geschiedenis verbinden met onze tijd, maar ik kan het moeilijk verwoorden op dit moment. Heel mooi stukje.

Hallo Leonardo, ik ben nieuw hier, en voel me nog niet echt gerechtigd om kritisch te kijken naar de verhalen van anderen, maar er is toch iets dat me opviel:

torent hij als een rots in de branding, ongenaakbaar voor eb en vloed.

Binnen het beeld van de eik aan de bosrand roep je het beeld van de zee op. Dat veroorzaakt in mijn hoofd een beetje een conflict van beelden (misschien omdat ik dagelijks met mijn hond langs die eik loop?). Buiten dat vind ik het heel mooi: het was vast heerlijk om je te laten meevoeren op de stormvlagen van de taal in je hoofd. Voor mijn gevoel staat de eik voor de oude man die ooit de jongeman was. Hij verlangt nog altijd naar zijn verloren geliefde, maar heeft alle tegenspoed overleefd. Genista

Kan de eik symbool staan voor de liefde zelf?

Mooi Pisano, ik houd van dat bombastische. De sfeer, de zware stem die voordraagt. De toon. Maar ook ik zou het beeld van de zee weghalen, dat is zo'n heel ander gevoel. De associatie met spetterend vingervlug water, stromend, een heel ander geluid, ander gevoel, andere emotie. Daar wringt het voor mij. De rots zie ik wel, maar het water leidt me af.