#27 - De eeuwenoude eik

Eindelijk tijd gevonden om te reageren:

Bijvoeglijke naamwoorden zijn voor mij alleen storend en te vermijden als ze regisserend zijn.

Ga jij hier dan uit van jouw positie als schrijver of als lezer bij de bepaling of de bnw regisserend zijn? In dit stukje zijn ze m.i. noodzakelijk regisserend omdat jij een bepaald beeld en sfeer neer wilt zetten. [De voortjagende, donkergrijze wolken.] Door meteen in de eerste zin 2 bnw te gebruiken, blijf ik als lezer even hangen op de bnw om de bepalende bnw om te kunnen zetten in een beeld. M.i. had donkergrijze wolken al voldoende geweest omdat er verderop in de tekst ook duidelijk wordt dat het stevig waait. [Georkestreerd door de wind, graaien zijn krakende takken naar de jongeman] Maar misschien zet ik nu de Pisano bril op en is jouw sterkte niet geschikt voor mijn ogen. ;)

Als je de tijd wilt nemen, stel je dan bij deze tekst twee vragen: 1. Wie/wat is het vertelperspectief? 2. Gaat het over een eik?

1. Het lijkt mij dat het vertelperspectief de alwetende verteller is. Maar begint het verhaal met- Ik zie de eik als...- dan kan het ook vanuit de ik persoon zijn. 2. Nee, het gaat niet over de eik. De eik staat symbool voor iets. Ik denk dat de eik symbool staat voor het verboden verlangen, de liefde: die trots, onaantastbaar, betrouwbaar, strijdbaar, allesziend en soms bepalend maar nooit beïnvloedbaar is. Soms vervaagd maar altijd aanwezig. Zo ziet de verteller het verlangen. Ik hoop op een wijze verklaring van je! :nod:

Leonardo, Eindelijk tijd gehad om te herlezen (en de raad van Bart op te volgen). Nu zie ik een krijger - misschien wel van de Saksen in Wessex - onder een boom staan aan de rand van New Forest. Hij is zo weggelopen uit een roman van Elisabeth Fremantle of Philippa Gregory. Ik zie de gevechten die hij voerde, met zijn vijanden en met zichzelf. Ik zie een verloren liefde... en veel meer. Dit is een prachtig stukje tekst, zo kort en zo inspirerend.

Eindelijk tijd gevonden om te reageren:

Bijvoeglijke naamwoorden zijn voor mij alleen storend en te vermijden als ze regisserend zijn.

Ga jij hier dan uit van jouw positie als schrijver of als lezer bij de bepaling of de bnw regisserend zijn? In dit stukje zijn ze m.i. noodzakelijk regisserend omdat jij een bepaald beeld en sfeer neer wilt zetten. [De voortjagende, donkergrijze wolken.] Door meteen in de eerste zin 2 bnw te gebruiken, blijf ik als lezer even hangen op de bnw om de bepalende bnw om te kunnen zetten in een beeld. M.i. had donkergrijze wolken al voldoende geweest omdat er verderop in de tekst ook duidelijk wordt dat het stevig waait. [Georkestreerd door de wind, graaien zijn krakende takken naar de jongeman] Maar misschien zet ik nu de Pisano bril op en is jouw sterkte niet geschikt voor mijn ogen. ;)

Als je de tijd wilt nemen, stel je dan bij deze tekst twee vragen: 1. Wie/wat is het vertelperspectief? 2. Gaat het over een eik?

1. Het lijkt mij dat het vertelperspectief de alwetende verteller is. Maar begint het verhaal met- Ik zie de eik als...- dan kan het ook vanuit de ik persoon zijn. 2. Nee, het gaat niet over de eik. De eik staat symbool voor iets. Ik denk dat de eik symbool staat voor het verboden verlangen, de liefde: die trots, onaantastbaar, betrouwbaar, strijdbaar, allesziend en soms bepalend maar nooit beïnvloedbaar is. Soms vervaagd maar altijd aanwezig. Zo ziet de verteller het verlangen. Ik hoop op een wijze verklaring van je! :nod:

Of ik er goed in ben geslaagd weet ik niet, maar de jongeman (die geen jongen meer is) is mijn vertelperspectief. Voortjagende, donkergrijze wolken is wat HIJ ziet. M.i. is dat redelijk neutraal-beschrijvend, niet zozeer regisserend. Re jouw vraag: de schrijver lezer is de ontvangende partij en als die wordt geregisseerd komt dat door de schrijver, als dirigent. De eik staat symbool voor het leven. Let wel: v/u het perspectief van de jongeman. Ongenaakbaar, tijdloos. De hp is somber, verdrietig, depressief (daarom ziet hij de eik zo). Hij wil niet meer; hij kan niet tegen het leven op dat hem in zijn kladden probeert te grijpen. Nu achteraf denk ik dat de eb/vloed minder goed passen. Ik wilde het komen en gaan, toppen en dalen van het leven uitdrukken, maar ik had iets in het "eik-perspectief" moeten zoeken. Ook denk ik dat het ik-perspectief beter werkt in dit verhaaltje. Dit was een experiment - veel geleerd van alle reacties hier.

Dat perspectief lijkt mij dan toch niet helemaal gelukt, Leonardo. De eerste zinnen van je stuk dwingen de lezer bijna om het perspectief bij de eik te leggen. De eik is centraal in elke zin. De jongeman komt voor mij te laat, hij is bij voorbaat al ondergesneeuwd door de eik. Ik denk dat de jongeman eerder zijn gezicht had moeten laten zien in deze tekst.

Een 'kunstwerk' zou de toeschouwer moeten raken. Een tekst (zeker een literaire tekst) is ook op te vatten als een kunstwerk en dus gelden dezelfde regels. Het belangrijkste is, of de tekst, de lezer een emotie laat ervaren. Vanuit het standpunt van de lezer is dat overigens altijd een zeer individuele en persoonlijke beleving. Voor mij is het dus niet absoluut noodzakelijk dat de lezer inhoudelijk hetzelfde leest als dat wat de schrijver er heeft ingelegd. Elk goed kunstwerk wordt opgebouwd in lagen van betekenis en elke lezer zal stranden op zijn eigen niveau en daar is helemaal niks mis mee. Ik ben soms verbaasd over de inhoudelijke discussie's op het forum omdat ik daar dus helemaal niet mee zit. Ik benader een tekst naar inhoud heel gevoelsmatig en instinctief - fijn als mijn beleving samenvalt met die van de schrijver - maar het hoeft niet echt voor mij. Daarom heb ik dus genoten van de tekst van Leonardo, al sla ik de bal misschien wel helemaal mis met mijn invulling. Sorry, misschien werp ik een knuppel in een hoenderhok maar ik wil jullie vooral even laten zien op welke manier ik de teksten zorgeloos benader en op me af laat komen (buiten het schrijf-technische aspect natuurlijk). En als ik zeur... zal het door de hitte zijn denk ik :) Vergeef me.

Dat perspectief lijkt mij dan toch niet helemaal gelukt, Leonardo. De eerste zinnen van je stuk dwingen de lezer bijna om het perspectief bij de eik te leggen. De eik is centraal in elke zin. De jongeman komt voor mij te laat, hij is bij voorbaat al ondergesneeuwd door de eik. Ik denk dat de jongeman eerder zijn gezicht had moeten laten zien in deze tekst.

Perspectief is voor mij door wiens zintuigen de scène wordt verteld. Dat is niet hetzelfde als het onderwerp van de zintuiglijke waarneming, dunkt me. Ik ben zelf overigens geen fan van absurdistiche vertelperspectieven (voorwerpen), al kan ik me metaforisch wel eens wat bij dieren voorstellen (Animal Farm). In dit korte stukje ben ik wel met je eens dat het vertelperspectief wat laat in beeld komt, maar ik vond het belangrijker de somberheid en het overweldigende gevoel eerst te duiden. Verklaring van een keuze, anders niets.

@Ryn Bedankt voor je inspirerende en bovenal vriendelijke post. Je bent een aanwinst voor dit forum en ik lees altijd met plezier jouw bijdragen waar het enthousiasme vanaf spat. In dit specifieke forum probeer ik de grenzen op te zoeken van dingen die "werken". Mij gaat het om het volgende verhaal; het gaat me om perfectioneren van schrijftechnieken als instrumenten om dat volgende verhaal beter te krijgen. Schrijven gaat vooral om de manier waarop de boodschap wordt afgeleverd - het gaat om de reis, niet om de bestemming. Het experiment is daarom mijn vriend en de wekelijkse opdrachten zijn mijn focale punt. "Een tekst werkt" betekent voor mij dat ik de lezer verleid, maximaal bind, in het verhaal zuig (m.a.w. in een fictieve droomtoestand breng/houd). Daarom probeer ik bij commentaren op schrijfsels van anderen te duiden op uitleg, regie van de schrijver, overbodige herhalingen, perspectiefwisseling, en meer van die fictieve-droomverstoorders. Het maakt mijn vermogen om teksten te analyseren scherper (wat mijn eigen teksten ten goede komt) en hopelijk kunnen de andere forumleden hun voordeel doen met de spiegel die ik hun voorhoud. Dat betekent niet dat ik de wijsheid in pacht heb en evenmin dat mijn "visie" de enige juiste is. Maar van reflectie is nog nooit een tekst slechter geworden. Jij bent misschien "gemakkelijk" te verleiden en snel tevreden? (Bedoel ik als vaststelling, hoor, niet als kwalificatie ;-) ). Ook ben ik me bewust dat niemand voor iedereen goed kan schrijven, zoals een kok ook niet voor iedereen lekker kan koken, en een muzikant de een bekoort en de ander niet raakt.

#35 & #37: Interessante opmerkingen en goede vergelijkingen. :thumbsup: Een tekst moet mij als lezer, net zoals een kunstwerk raken. Dat is natuurlijk persoonlijk maar wat ik vooral op dit forum leer is, als schrijver nadenken over de vraag: waarom raakt het mij? M.n. door de inhoud maar ook de vorm is belangrijk. Het leermoment voor mezelf is dan de volgende vraag: hoe zou het mij nog meer kunnen raken? Dan komt vaak de vorm in beeld, maar ook de inhoud kan aangescherpt worden. Ik schrijf en lees vaak vanuit gevoel maar kom daarmee niet verder dan: Leuke of mooie tekst. Hier leer ik het schrijf technische gedeelte toe te passen zodat ik mijn eigen teksten kan verbeteren. En dat is precies de reden waarom ik hier te vinden ben! Ik vind een mooi kunstwerk een stuk interessanter als ik de beleving van de kunstenaar weet. Maar dat hoef ik niet altijd te begrijpen. De diepere laag kan een kunstwerk ook ineens mooi/ bijzonder maken. Ik ben dus blij met de inhoudelijke reacties want ik leer daar veel van!

Ik sluit me helemaal aan bij Marietje.

die fictieve-droomverstoorders. Wat mooi verwoord, Pisano!

Ik heb de reacties nog eens aandachtig gelezen. Ik begrijp Leonardo helemaal. Ik heb een vast voornemen om zodra ik thuis ben heel heftig op techniek te gaan schrijven... een verlangen, maar gelukkig niet verboden.

Ik heb de reacties nog eens aandachtig gelezen. Ik begrijp Leonardo helemaal. Ik heb een vast voornemen om zodra ik thuis ben heel heftig op techniek te gaan schrijven... een verlangen, maar gelukkig niet verboden.

leuk Rynlandt, ik denk dat ik dat advies ook opvolg

En ik sluit me ook helemaal aan bij Marietje #38