Annemarie keek op van de menukaart. “Zie je iets dat je wilt?” “Echt wel,” zei de eerstejaars student. Hij grijnsde als een kwajongen. “Wat moet ik doen om je zover te krijgen?” Haar hart begon sneller te slaan. Ze leunde naar voren en legde haar hand op de zijne. “Het kan niet. Harry zou—” “Die man van je is een lul. Volgens mij—” “Ssssst.” Ze legde haar vinger op zijn lippen. “Laten we het niet over Harry hebben.” Ze forceerde een glimlach. “Ik zou je moeder niet meer onder ogen durven komen.” “Ik ben geen kind meer.” Ze streelde zijn wang. “Voor mij ben je nog steeds dat hummeltje dat ik troostte toen je van de wip was gevallen.” Ze keek in zijn blauwe ogen. “Toen had je al van die ladykillers.” Hij boog zich naar haar toe, waardoor zijn lippen nog net niet de hare beroerden. “Gaan we straks muziek luisteren op mijn kamer, tante Annemarie?”