Door en door koud was hij geweest. Meer dan een shirt en spijkerbroek had hij niet aangehad. Hij wrijft zijn arm. Het witte verband steekt fel af bij zijn donkerbruine huid. ‘Morgen laten we er een dokter naar kijken.’ De kleine man was Khairi vaag bekend voorgekomen. ‘Het valt misschien mee.’ Teder had hij hem toegedekt. ‘Slaap, jongen. Slaap.’ ‘Eet, lieverd! Er zijn ook broodjes.’ De man giechelt, maar de fletsblauwe ogen onder zijn kaalgeschoren schedel geven niets van zijn gevoelens prijs. ‘We gaan kleren voor je kopen. Hou je van leer?’ Weer die hoge lach. Er had ham op het schaaltje gelegen. Hij had zijn moeder ruim twee jaar niet gezien, maar durfde nog altijd niet tegen haar geboden in te gaan. ‘Geen varkensvlees, jongen.’ Maar geeft een goede moslim haar kind weg? Khairi staart door het raam. De eetzaal van het hotel kijkt uit op een smalle straat vol eethuisjes en bars. Het uitzicht verschilt weinig van het pension in Amsterdam. Hij huivert. ‘Je komt wel terug, hoerenjong!’ had Zdravo geschreeuwd toen Khairi een stinkende Pool had geweigerd en uit de rijdende auto was gesprongen. Hij legt zijn broodje terug op zijn bord. ‘Zullen we …’ De woorden stokken in zijn keel als de klapdeur opengebeukt wordt. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ De stoel valt om als de kleine man gaat staan. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Zdravo grijnst.‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Zijn gebalde vuist slaat in zijn handpalm. De kleine man schuifelt langs de muur. ‘Ik moet helaas weg.’ Zijn stem klinkt een octaaf hoger. Plots weet Khiari waar hij hem van kent. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Zdravo trekt Khairi naar zich toe. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ De deur klapt dicht. Khairi’s spijkerbroek kleurt donker rond het kruis als Zdravo zijn hand heft.