Marie Claire 'Het lot is een wrede dobbelspeler.' Dat had ze gisteren op de muur van de exclusieve modezaak geschreven, in dikke vette rode letters. De woorden werden nu belicht door de herfstzon. Een hysterisch lachje echode door de lege winkelstraten. Het duurde een fractie van een seconde, een weerspiegeling in het smerige etalageraam, voor ze besefte dat ze zelf het geluid had voortgebracht. Het had verontrustend geklonken, als het zachte verleidelijke vloeken van de waanzin die haar begon te besluipen. Een bord tegen de gevel van een juwelierswinkel vermeldde dat het pand te huur was. Ze pakte de stift, streepte de H door en schreef er een D boven. 'Niets is voor mij te duur! Ik woon nu in het grootste huis, in de duurste straat, met de mooiste spullen en alles is voor mij alleen!' Als antwoord klonk het wilde verlangende gehijg van een magere herdershond die vanuit een zijstraat op haar afstormde. Ze had maar twee schoten nodig. 'Sorry,' mompelde ze naar het stuiptrekkende dier. Ze schoot haar pistool leeg op de vale reclameposter waarop een mooi model in een rode jurk haar uitdagend aankeek. Daarna huppelde ze naar de krantenkiosk die geen verdediging had tegen de klimop die hem belaagde. 'Een pakje Camel alstublieft. Ach, weet u wat? Ik pak er vandaag drie en een aansteker.' Ze gierde het uit toen ze de tekst 'Roken is dodelijk' las. Lachend liet ze de pakjes in haar tas vallen, knipte de aansteker aan en liet het vlammetje likken aan de stapel vergeelde kranten. De laatste die ooit gedrukt waren. Ze zag de dikke zwarte letters langzaam omkrullen: 'Virus niet meer te stuiten.' Alleen door haar, door haar alleen, en alleen het lot wist waarom. Als haar ouders haar Eva zouden hebben genoemd, had ze misschien kunnen geloven dat die drie letters in haar genen waren gebrand en dat ze daarom... Ze moest op weg, op zoek. Ergens moest er iemand zijn die eigenlijk luisterde naar een naam met vier letters, die het ook overleefd had, die ook op zoek was, op de vlucht was voor de waanzin.