Een paar keer haal ik diep adem. Ik haat die lucht, de lucht van ziekte en verderf. De steriliteit hoest ik uit mijn longen en klik mijn vizier dicht. Snel zet ik mijn motor aan, het vertrouwde geronk klinkt in mijn oren. De versnelling tik ik in de eerste. De slagboom door, het parkeerterrein af 13.000 toeren, 130 kilometer per uur. Tweede versnelling, derde versnelling en zo door naar de zesde. Voor het gemak ga ik uit van een groene golf, verkeerslichten negeer ik. Tijdens het Wereldkampioenschap Voetballen komt er geen hond op de weg, geen mensen en zeker geen politie. 250, 270, 300 kilometer per uur op de teller. Ik knijp de voorrem in en tik de achterrem lichtjes aan. Terugschakelen naar de vierde, snel gooi ik mijn lichaam naar de rechterkant de bocht in. Mijn knie raakt bijna de grond, het lachende gezichtje op mijn slidepad raakt ‘m aan. Bijna alle treurige gedachten zijn van mijn schouders afgegleden, weggevlogen met de wind. 30 kilometer per uur, langzaam rijd ik de bebouwde kom in. Op de straat roepen kinderen. ‘Huntelaar, Huntelaar,’ Nederland heeft gewonnen, concludeer ik. Hopelijk wint mijn vader ook. Mijn motor zet ik in de garage, de uitlaat tingt nog een paar keer na. Als ik thuis binnenloop komt mijn vrouw naar me toe. Ze omhelst me, 'hoe is het met je vader, is de operatie goed verlopen?'