Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis / Afrodisiacum

Afrodisiacum 'Wat is dát lang geleden!' De woorden worden gevolgd door drie ferme zoenen: een links - rechts - links combinatie die zijn weerga niet kent. De volle borsten die even onder mijn neus dansen zijn eveneens van de buitencategorie. Dubbel C. Een bevestiging van de vluchtige inschatting van zo-even, na het vluchtige oogcontact dat haar de pas deed inhouden. Een verdomd mooie pas trouwens. Ze doet twee stappen naar achteren en wiebelt even verwachtingsvol, met een toefje gespeelde onzekerheid, op de prachtig lange gebruinde benen. Ik veins de herkenning met een beschroomde glimlach en een paar korte knikjes. Ze volgt mijn schuldbewuste blik naar Anja, die schuin tegenover me zittend, quasi neutraal geïnteresseerd toekijkt om daarna haar zonnebril voor haar ogen te laten zakken. 'We moeten snel eens afspreken en bijpraten. Oude liefde roest niet, toch?' Bij die laatste woorden glimlacht ze vals naar de donkere glazen, terwijl ze uit haar Louis Vutton tas een visitekaartje en een pen vist. 'Bel je me? Snel?' Haar stem klinkt nu net iets te hees. Wat 'n loeder, denk ik, terwijl ze iets op de achterkant van het kaartje krabbelt. Nu tover ik een toegeeflijk lachje op mijn gezicht, alsof ook ik aan oude tijden denk. Niks zeggen, denk ik. Mijn sonore bas zou de vergissing duidelijk kunnen maken. 'Nou, doei. Tot binnenkort.' Ze heupwiegt richting het monument op de Dam, zich ervan bewust dat iedere man die op het terras van Krasnapolsky even zwijgt en wegdroomt bij de bewegingen van de strakke bilpartij. De zonnebril gaat omhoog. 'Wie was dat, Evert?' 'Ach, van vroeger. Zo'n vijftien jaar geleden.' 'Je gaat haar toch écht niet bellen?' 'Geen denken aan. Voorbij is voorbij.' Als beloning volgt een liefkozend en suggestief aaien over mijn rechter bovenbeen. Een paar lichtblauwe ogen glimlachen goedkeurend. Met meer interesse en begeerte dan tijdens de eerste twee afspraakjes. Voordat ik het kaartje demonstratief versnipper, lees ik snel de handgeschreven tekst: 'Bel me snel, Alex. De nachten worden weer langer. XXX ' Ik hef het glas om te proosten, in mijn gedachten het loeder en mijn dubbelganger dankend.