#14 - Brief naar huis

(Het lukt mij niet om maar twee keer 'ik' te gebruiken. Als twee keer bedoelt was als het absolute maximum aan het gebruik van ik, moet ik nog eens even een tijd gaan zitten om dit te wijzigen.) Geachte mevrouw, beste moeder, Hoewel wij elkaar nooit hebben ontmoet, voelt het een beetje alsof ik naar huis schrijf. Met mij -uw dochter van inmiddels twintig jaar- gaat het goed. De eerste vijftien jaar van mijn leven zijn niet makkelijk geweest. Toen ik drie jaar was ben ik opgenomen in een pleeggezin. Daarvoor moest ik erg dankbaar zijn, hebben mijn pleegouders mij altijd gezegd. Iedere week moesten we naar de kerk om onze dankbaarheid te tonen. We zaten dan altijd helemaal voor in de kerk zodat mijn pleegouders aan de hele gemeente konden tonen hoe goed ze waren. We waren met zeven kinderen, mijn pleegvader heeft mij altijd voorgehouden dat ik de meest ‘speciale’ was. Achtergelaten door een moeder die niet eens wist wie de vader van haar kind was. Dat betekende dat ik in het bezit was van bepaalde kwaliteiten die de andere kinderen niet bezaten. Op mijn vijftiende zijn wel allemaal uit huis gehaald door Bureau Jeugdzorg. Afhankelijk van waar u woont heeft u het destijds misschien wel in de krant gelezen of zelfs op televisie gezien. Nu is mijn leven rustiger, ik woon (begeleid) zelfstandig en ik studeer Toegepaste Psychologie. Na lang zoeken heb ik nu zelfs mijn biologische moeder gevonden. Het lijkt mij beter om deze brief nu af te sluiten. Mijn bedoeling is niet om u een papieren verwijt te sturen. Graag verneem ik van u of u openstaat voor een ontmoeting. Met een afwachtende groet, Uw dochter