Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#14 - Brief naar huis

(Het lukt mij niet om maar twee keer 'ik' te gebruiken. Als twee keer bedoelt was als het absolute maximum aan het gebruik van ik, moet ik nog eens even een tijd gaan zitten om dit te wijzigen.) Geachte mevrouw, beste moeder, Hoewel wij elkaar nooit hebben ontmoet, voelt het een beetje alsof ik naar huis schrijf. Met mij -uw dochter van inmiddels twintig jaar- gaat het goed. De eerste vijftien jaar van mijn leven zijn niet makkelijk geweest. Toen ik drie jaar was ben ik opgenomen in een pleeggezin. Daarvoor moest ik erg dankbaar zijn, hebben mijn pleegouders mij altijd gezegd. Iedere week moesten we naar de kerk om onze dankbaarheid te tonen. We zaten dan altijd helemaal voor in de kerk zodat mijn pleegouders aan de hele gemeente konden tonen hoe goed ze waren. We waren met zeven kinderen, mijn pleegvader heeft mij altijd voorgehouden dat ik de meest ‘speciale’ was. Achtergelaten door een moeder die niet eens wist wie de vader van haar kind was. Dat betekende dat ik in het bezit was van bepaalde kwaliteiten die de andere kinderen niet bezaten. Op mijn vijftiende zijn wel allemaal uit huis gehaald door Bureau Jeugdzorg. Afhankelijk van waar u woont heeft u het destijds misschien wel in de krant gelezen of zelfs op televisie gezien. Nu is mijn leven rustiger, ik woon (begeleid) zelfstandig en ik studeer Toegepaste Psychologie. Na lang zoeken heb ik nu zelfs mijn biologische moeder gevonden. Het lijkt mij beter om deze brief nu af te sluiten. Mijn bedoeling is niet om u een papieren verwijt te sturen. Graag verneem ik van u of u openstaat voor een ontmoeting. Met een afwachtende groet, Uw dochter

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat hakt er wel in. Mijn complimenten. Met name het onderstaande is heel goed getroffen: 'We zaten dan altijd helemaal voor in de kerk zodat mijn pleegouders aan de hele gemeente konden tonen hoe goed ze waren.' Ik ken het verhaal van een geadopteerde, waar deze beschrijving op van toepassing is. De echte tragedie zit hier: 'Achtergelaten door een moeder die niet eens wist wie de vader van haar kind was. Dat betekende dat ik in het bezit was van bepaalde kwaliteiten die de andere kinderen niet bezaten.' De emotie. Het lijkt me de brief van iemand die in een verwerkingsproces zit. Ze probeert de wrok van het achterlaten en misbruik achter zich te laten. Ze is op zoek naar zichzelf. Daar komen vragen bij kijken.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Goed verhaal. Ja, je kunt misschien nog een paar ikken omzeilen, maar dat wordt wel moeilijk. Als je het in derde persoon schrijft, lukt het misschien wel.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Probeer dit soort dingen eens. 'Hoewel wij elkaar nooit hebben ontmoet, voelt het een beetje alsof ik naar huis schrijf.' 'Hoewel wij elkaar nooit hebben ontmoet, voelt het alsof dit in brief naar huis is.'

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het is een te mooie brief om te zaniken over het aantal ikken. Het is als uitdaging bedoeld, alleen als uitdaging. Ik voel zeker iets als ik het lees. Ik voel me aangesproken op mijn verantwoording. Ik voel mij de moeder en niet de dochter en ik moet iets wegslikken: het onrecht dat ik de schrijfster heb aangedaan.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
De briefschrijfster zit stampvol woede en verwijt over haar verleden, maar probeert verder te komen -een proces dat al een paar jaar gaande is en nog altijd niet gemakkelijk.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
De briefschrijfster zit stampvol woede en verwijt over haar verleden, maar probeert verder te komen -een proces dat al een paar jaar gaande is en nog altijd niet gemakkelijk.

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Tragisch, maar de ik vormen zijn wel omzeil baar.Met deze brief denk ik echter wel dat moeder in spé weinig open zal staan voor contact. Ondanks haar moeilijke periode is een proces van vergeving in gang gezet, of om mogelijk een bevestiging van haar slachtofferrol te creëren.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Woodpecker, dank je voor het compliment. Had nog even getwijfeld over het plaatsen van de brief. Het is een nogal pijnlijke kwestie die inderdaad nogal gevoelig kan liggen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een brief met ingehouden woede. Netjes maar daardoor o zo pijnlijk verwoord. Het verdriet, het drama zit tussen de regels in. Goed geschreven met juiste bewoordingen. Tactvol verwijtend. :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Alé Johanna, dan ben ik niet de enige die het moeilijk heeft met een opdracht lol :). Mij lukt het ook niet. Ik denk dat ik pas voor deze opdracht :). Deze opdracht is meer een 'tell' en de verleden tijd en dat is al helemaal mijn schrijfstijl niet. Dan moet ik mij ergens in een bocht wringen en komt er meer slecht uit dan goed.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Geweldig geschreven, de eeuwige pijn van het verlaten kind, een openstaand litteken voor het gehele leven.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi beschreven. Ik vraag me wel af wat er in dat pleeggezin is gebeurd, ik kan het er niet echt uithalen... Ze hoopt nu waarschijnlijk op een warm gezin, maar ik denk dat ze in wordt teleurgesteld.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Johanna: Een microdrama in de dop. Ik moet eraan denken hoe afschuwelijk het is wat mensen elkaar kunnen aandoen. Ook naaste verwanten. Zelfs een moeder. Onbegrijpelijk. Je hebt het sterk neergezet.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Allemaal, bedankt voor jullie reacties. Hieronder heb ik een brief naar aanleiding van de tweede opdracht van Odile geplaatst. Lieve mama, De pijn is verschrikkelijk. Mijn linkerbeen is verdwenen maar dat doet me op dit moment eigenlijk heel weinig. Echter is de pijn in mijn hoofd is niet te harden, het voelt compleet aangetast door alle dood en verderf. De commandant en de dokter zeggen dat ik blij moet zijn en sterk. Met mietjes winnen we de oorlog niet. Doorgaan moeten we, tot alle ‘vuile moffen’ zijn uitgeroeid. Maar zo voelt het niet. We zijn toch allemaal mensen? Ook de vijand, ook de Duitsers. Het zijn bijna allemaal jongemannen. Zouden ze hiervoor allemaal zelf gekozen hebben? Zelfs na al het geweld van gisteren lukt het mij niet om dit te geloven. Johnny, August, Jeb, Richard, Jimmy, Deacon, Doyt. Ze zijn allemaal of vermist of gesneuveld. Er is weinig hoop dat er nu nog soldaten levend worden teruggevonden. Hopelijk lukt het me op een dag om te zien dat al dit geweld een functie had. Misschien kun je contact opnemen met de vrouw van Johnny? Van hem weet ik zeker dat hij is gesneuveld. Je weet wel, hij is getrouwd met de dochter van de decaan. Ze is namelijk hoogzwanger van hun eerste kind. Hopend op een spoedig weerzien. Je zoon

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb het gevoel als ik dit lees dat het voortschrijdend inzicht der psychologie een stap achteruit maakt. Dus dat je met de blik van nu de gebeurtenissen van toen in de brief ziet. Daarom komt het mij niet geloofwaardig over. Wel een mooie brief omdat het de blik van nu op dan projecteert, maar niet reëel.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Odile, Ik denk dat je gelijk hebt. Zelf heb ik, behalve met geschiedenis op school, nooit heel veel gelezen over toen. Het is niet eenvoudig (gelukkig) om daar een realistisch beeld bij te vormen. Wat o.a. Leonardo Pisano heeft geschreven vind ik dan ook buitengewoon knap.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik proef wroeging uit de brief. Tuurlijk was men toen verblind door de haat tegen de moffen en wilde men wraak en genoegdoening maar als men dit heeft meegemaakt, gewond raakt maar niet gedood waarom zou men dan niet nadenken over het waarom? Het besef waarom de mens oorlog voert, het verlies van iemands zoon die hiervoor onmogelijk vrijwillig kan kiezen? Had men wel een keuze? Een realistisch, gevoelig persoon deze brievenschrijver.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Precies hoe ik er ook altijd over denk ten opzichte van de Duitsers in die tijd! Ik weet niet of ik het met Odile eens ben of niet. Ik denk dat je op zekere hoogte wel boos op ze bent, zij zijn toch immers begonnen en schieten al je maten dood. Maar misschien als je een gevoelig persoon ertussen zet... Het lijkt me geen leuke brief om te krijgen als ouders, het klinkt alsof hij op sterven ligt.

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna, uit je eerste brief spreekt veel emotie. Op een beeldende manier, vertel je me (in slechts 250 woorden!) haar levensverhaal en wat zich in dat gezin heeft afgespeeld. Erg goed en indrukwekkend. Ik ben diep onder de indruk.