: Achttien minuten na wat?

Nadat hij weer eens verveeld gaapte.

Tegenstrijdig en dus intrigerend.

Dan adviseer ik je ter verheldering een bezoek aan een sterrenrestaurant. Parkeerplaats vol met dure bolides. Nergens wordt de rekening zo nauwkeurig bestudeerd.

ik ben vandaag toch al in een balorige bui. Dit is de opmaat tot het fragment. Verdroomd Soms, verslaap ik me. Althans, dat zeg ik dan op het werk; dat ik me verslapen heb. Mijn gezichtuitdrukking toont een masker van verontschuldigend schuldgevoel. Ik beweeg me gehaast, bewust iets te gehaast, onhandig, naar mijn bureau. Alsof ik de tijd in wil halen. Er is echter geen sprake van schuldgevoel. Het liefst zou ik binnenlopen met luide stem en een grote glimlach en roepen dat ik me verdroomd heb. Dat ik eerder die ochtend probeerde de tijd stil te zetten of terug te draaien. Als het gebeurt, soms, dan is het in het voorjaar, vlak voor de zomer, in de weken dat het zonlicht me 's ochtends zachtjes wekt, ondersteund door het geluid van kwetterende vogels. Het zou ook omgedraaid kunnen zijn natuurlijk; dat het geluid van de vogels me wakker maakt en ondersteund wordt door het zonlicht. Maar wakker worden zonder wekker is doorgaans geen proces dat zich makkelijk laat analyseren. Of er moet écht iets aan de hand zijn. Een meteoriet die door het dak slaat. Zoiets. Soms, is er gewoon niets aan de hand en word ik vanzelf wakker. Vroeg. Nog voor mijn smartphone, die tegenwoordig ook als wekker dienst doet, zich van zijn taak heeft kunnen kwijten. Mooi is dat, met een slaapkamerraam op het noordoosten. Het licht sluipt binnen, stilletjes, haast strelend. Alsof het voorzichtig om de hoek komt kijken en een paar keer 'pst' fluistert of zachtjes tegen het glas tikt met de onuitgesproken vraag of het al welkom is. Zwijgen is instemmen. Dus langzaam maar vakkundig begint het de kamer te vullen om mooie zachte schaduwen te schetsen in de plooien van de dekbedovertrek en stilletjes van de muren te weerkaatsen. Een blik over mijn schouder bevestigt mijn vermoeden dat ze nog slapen. Hun schoonheid wordt tijdloos geschakeerd. Voorzichtig pak ik de telefoon die naast het bed ligt: kwart over vijf. Het kan. Tijd genoeg. Als hij er binnen een half uur is, als hij haast maakt, kan het. De stem aan de andere kant van de virtuele lijn klinkt verstoord. 'Ja?' Duidelijk niet het geluid van een ochtendmens. 'U moet nu komen. Ik beloof u een meesterwerk. Iets dat echt tijdloos is, Alleen het licht al, alleen al het licht,' fluister ik. Het benoemen van het licht is een bluf die zijn oorsprong vindt in het vermoeden dat hij daardoor niet meteen op het rode hoorntje zal drukken en zich omdraaien.. 'U kent het tarief? Het ochtendtarief?!' Het werkt. 'Tuurlijk.' Weer een bluf. Ik zie wel. 'Adres?' In reactie op de aanwijzingen, krijg ik de belofte dat hij er over twintig minuten zal zijn. Het klinkt als een dreigement. :) En dan volgt het fragment.

:)

Het 'gebaar' waar het om draaide was de terughoudendheid waarmee Rembrandt op de HP afstapt. De HP denkt dat het louter om de vrees voor wanbetaling gaat. De schilder heeft echter al een slecht voorgevoel. Hij vreest het ergste. En terecht. Ik weet niet of ik hier wat van geleerd heb. Wie het hele verhaal wil lezen, verwijs ik naar de link.

Dank je :)

Graag gedaan. Dank je.

@Henny Fortuin Nog eens nagedacht of ik van deze opdracht iets geleerd heb. Denk 't wel. Mijn geplaatste fragment was kort, dus weinig context. Gezien de verscheidenheid aan reacties, betekent dat oppassen geblazen met het toepassen van gebaren als middel van 'show don't tell'. Zonder context kunnen ze 'verkeerd' begrepen worden (denk ik).

Ja neem als voorbeeld 'Hij haalde zijn schouders op.' Dat kan op desinteresse duiden, maar ook op berusting. Een knipoog, kan ook meerdere betekenissen hebben, kan zelfs een zenuwtrek zijn of erop duiden dat iemand zich niet echt een houding weet te geven.