Achttien minuten later zie ik de zwarte Jaguar XF zachtjes de oprit oprollen. Als ik de voordeur behoedzaam open, gooit hij net de kofferbak dicht waaruit hij zojuist de kleine schildersezel en een smalle houten kist heeft gepakt. Zijn ogen verraden, de gevel verkennend, een groeiend wantrouwend misnoegen. Waarschijnlijk ziet hij de scheuren in het pleisterwerk als de voorbode van een potentiële wanbetaler. Terughoudend stapt hij op me af, steekt zijn hand uit en noemt vragend mijn achternaam. Ik zie de stille hoop dat ik antwoord met: 'Nee, Pieterse. Hoezo?' In plaats daarvan omklem ik zijn hand en trek hem al half naar binnen. 'Welkom, meneer Van Rijn.' 'Zeg maar Rembrandt,' klinkt het zuur.