Wekelijkese schrijfopdracht #12 - gebaren

De hp trekt de (portret?)schilder naar binnen, zijn huis in. Hij merkt de achterdocht bij de schilder op, en daardoor niet geremd, wil hij de man zo snel mogelijk aan het werk zetten. Alsof hij een beetje spot met de kennelijk succesvolle kunstschilder (Jag). Hij is in ieder geval bepaald niet onder de indruk. Maakt me nieuwsgierig, deze hp.

Woodpecker: Achttien minuten na wat? Wil jij een gebaar beschrijven dat de te portretteren man de kunstschilder zo gek heeft gekregen te komen met Jag en al?

: Achttien minuten na wat?

Nadat hij weer eens verveeld gaapte.

Deze opdrachtgever maakt het bont met het naar binnen trekken van de kunstschilder die geheel tegen mijn gevoel in in een jaguar rijdt. Waarom zou hij zich dan druk maken om betaling? Tegenstrijdig en dus intrigerend.

Tegenstrijdig en dus intrigerend.

Dan adviseer ik je ter verheldering een bezoek aan een sterrenrestaurant. Parkeerplaats vol met dure bolides. Nergens wordt de rekening zo nauwkeurig bestudeerd.

Of zijn het de ogen die het misgenoegen verraden? Ik bedoel, een kunstschilder naar binnen trekken is merkwaardig, maar echt een specifiek gebaar? De HP is waarschijnlijk wat je noemt 'Oud geld'. Eigenlijk zou ik liever nog verder lezen. Ben wel nieuwsgierig naar de kunstschilder en zijn dure auto.

Zoals bij Herman Koch, twee Personen in een verhaal met dezelfde naam? Een echte kunstschilder in zo'n auto lijkt mij nu, crisis in de galerie, onmogelijk. Een vervalser?

Tegenstrijdig en dus intrigerend.

Dan adviseer ik je ter verheldering een bezoek aan een sterrenrestaurant. Parkeerplaats vol met dure bolides. Nergens wordt de rekening zo nauwkeurig bestudeerd.

Daar heb je een punt, neemt niet weg dat het tegenstrijdig is en dus spannend.

De hp weet dat hij niet veel te bieden heeft. Hij ziet de schilder arriveren en is, op grond van zijn houding, bang dat die van Rijn hem doorheeft.

De schilder is argwanend, terecht lijkt mij als je de scheuren in het pleisterwerk ziet. Maar hij kan zich vergissen en degene die hem ontvangt, ik dacht een vrouw, is blij dat hij er is en trekt zich van zijn reserves niets aan. Ze trekt hem mee naar binnen. Eindelijk heeft ze de beroemde schilder, die zich goed laten betalen voor zijn werk en er lange wachtlijsten op nahoudt. Maar ja, je moet er wat voor over hebben om bij de top te horen. Zij is nouvelle riche en moet nog wennen en zeker niet zo bezitterig doen. Dat zal hem niet bevallen. Of valt hij juist voor haar? Of zit ik teveel in mijn bouquetreeksverhaaltje?

De schilder heeft er niet veel zin in, of mag de hp niet echt. De hp echter laat het er niet bij zitten en sleurt de schilder zowat zijn huis binnen. Hij houdt ervan om hem te treiteren.

Het behoedzaam openen van de deur van de HP geeft mij aan dat deze voorzichtig is en de andere man niet (goed) kent. De conclusie die de HP trekt geeft aan hoe hij zelf denkt. Ook de andere man is terughoudend maar steekt wel zijn hand uit en begint de conversatie, is proactief. De HP heeft de schilder nodig en trekt hem naar binnen zodat Rembrandt niet meer kan twijfelen. Zijn zure reactie vertelt mij dat hij hier niet op zit te wachten. Een stroeve kennismaking. Waarschijnlijk ziet de HP Rembrandt aan als de winterschilder. ;)

Ik vind dat naar binnen trekken grappig. Zo van 'jij hebt mij al beoordeeld, maar dat interesseert me lekker niks'.

Het kan alle kanten opgaan. Het naar binnen trekken van 'Van Rijn' kan zijn omdat de HP zin heeft in haar eerste schilderles. Of is het omdat ze gaat poseren voor hem, en dat de buurt dit niet mag weten. Ik ben benieuwd wat daar achter het gescheurd pleisterwerk gaat gebeuren.

kennelijk is er haast bij het schilderen, maar waarom? de hp lijkt mij onzeker over de eigen status en heeft kennelijk de schilder nodig om die te bevestigen of weet juist heel goed wat hij/zij waard is en hoe de boel te manipuleren het kan nog alle kanten op; ik wil meer lezen

ik ben vandaag toch al in een balorige bui. Dit is de opmaat tot het fragment. Verdroomd Soms, verslaap ik me. Althans, dat zeg ik dan op het werk; dat ik me verslapen heb. Mijn gezichtuitdrukking toont een masker van verontschuldigend schuldgevoel. Ik beweeg me gehaast, bewust iets te gehaast, onhandig, naar mijn bureau. Alsof ik de tijd in wil halen. Er is echter geen sprake van schuldgevoel. Het liefst zou ik binnenlopen met luide stem en een grote glimlach en roepen dat ik me verdroomd heb. Dat ik eerder die ochtend probeerde de tijd stil te zetten of terug te draaien. Als het gebeurt, soms, dan is het in het voorjaar, vlak voor de zomer, in de weken dat het zonlicht me 's ochtends zachtjes wekt, ondersteund door het geluid van kwetterende vogels. Het zou ook omgedraaid kunnen zijn natuurlijk; dat het geluid van de vogels me wakker maakt en ondersteund wordt door het zonlicht. Maar wakker worden zonder wekker is doorgaans geen proces dat zich makkelijk laat analyseren. Of er moet écht iets aan de hand zijn. Een meteoriet die door het dak slaat. Zoiets. Soms, is er gewoon niets aan de hand en word ik vanzelf wakker. Vroeg. Nog voor mijn smartphone, die tegenwoordig ook als wekker dienst doet, zich van zijn taak heeft kunnen kwijten. Mooi is dat, met een slaapkamerraam op het noordoosten. Het licht sluipt binnen, stilletjes, haast strelend. Alsof het voorzichtig om de hoek komt kijken en een paar keer 'pst' fluistert of zachtjes tegen het glas tikt met de onuitgesproken vraag of het al welkom is. Zwijgen is instemmen. Dus langzaam maar vakkundig begint het de kamer te vullen om mooie zachte schaduwen te schetsen in de plooien van de dekbedovertrek en stilletjes van de muren te weerkaatsen. Een blik over mijn schouder bevestigt mijn vermoeden dat ze nog slapen. Hun schoonheid wordt tijdloos geschakeerd. Voorzichtig pak ik de telefoon die naast het bed ligt: kwart over vijf. Het kan. Tijd genoeg. Als hij er binnen een half uur is, als hij haast maakt, kan het. De stem aan de andere kant van de virtuele lijn klinkt verstoord. 'Ja?' Duidelijk niet het geluid van een ochtendmens. 'U moet nu komen. Ik beloof u een meesterwerk. Iets dat echt tijdloos is, Alleen het licht al, alleen al het licht,' fluister ik. Het benoemen van het licht is een bluf die zijn oorsprong vindt in het vermoeden dat hij daardoor niet meteen op het rode hoorntje zal drukken en zich omdraaien.. 'U kent het tarief? Het ochtendtarief?!' Het werkt. 'Tuurlijk.' Weer een bluf. Ik zie wel. 'Adres?' In reactie op de aanwijzingen, krijg ik de belofte dat hij er over twintig minuten zal zijn. Het klinkt als een dreigement. :) En dan volgt het fragment.

:thumbsup:

:)

Nu wil ik helemaal weten wat er gaat gebeuren, ik zal nog wel even geduld moeten hebben vrees ik :D

Woodpecker, je opmaat gelezen. Je hebt de gave op zich triviale gebeurtenissen (het verdromen) uit te spinnen en er attentiewaarde aan te geven. Dat vind ik knap. Ben zelf meer van het directe heftige ;-).

Ik verwacht niet veel nieuwe reacties meer. Wil je ons vertellen of de lezer begreep wat jij bedoelde en wat je van deze opdracht geleerd hebt?

Haha.

Het 'gebaar' waar het om draaide was de terughoudendheid waarmee Rembrandt op de HP afstapt. De HP denkt dat het louter om de vrees voor wanbetaling gaat. De schilder heeft echter al een slecht voorgevoel. Hij vreest het ergste. En terecht. Ik weet niet of ik hier wat van geleerd heb. Wie het hele verhaal wil lezen, verwijs ik naar de link.

hoe heerlijk je zo te verdromen! (en om zo verdroomd te worden; zo behoort een vrouw door haar geliefde gezien te worden.)

Dank je :)

Dank voor de link en het mooi geschreven verhaal!

Graag gedaan. Dank je.

@Henny Fortuin Nog eens nagedacht of ik van deze opdracht iets geleerd heb. Denk 't wel. Mijn geplaatste fragment was kort, dus weinig context. Gezien de verscheidenheid aan reacties, betekent dat oppassen geblazen met het toepassen van gebaren als middel van 'show don't tell'. Zonder context kunnen ze 'verkeerd' begrepen worden (denk ik).

Interessante conclusie. Denk je dat lezers eerder gebaren misverstaan, zonder context? Het lijkt er wel op. Dan was de omgeving mogelijk duidelijker.

Ja neem als voorbeeld 'Hij haalde zijn schouders op.' Dat kan op desinteresse duiden, maar ook op berusting. Een knipoog, kan ook meerdere betekenissen hebben, kan zelfs een zenuwtrek zijn of erop duiden dat iemand zich niet echt een houding weet te geven.