Genietend keek ze om zich heen. Overal waar ze keek, zag ze het oneindige glooiende coulisselandschap. Even geleden was er een flinke regenbui gevallen. Als ze omhoog keek zag ze de druppels op de boomblaadjes glinsteren. Inmiddels scheen de zon weer volop, er was geen oneffenheid meer in de lucht te zien. Hij pakte haar hand en begeleidde haar voorzichtig tussen alle plassen, stenen en hobbels door. De oprit leek oneindig lang. Trots keek ze naar de lange donkere man die naast haar liep. Hij was van zover gekomen, hij had zoveel veranderingen doorgemaakt. Ze liet zijn hand even los en zachtjes kneep ze in haar arm, gewoon om even te voelen dat ze niet droomde. In de verte zag ze het hoofdgebouw opdoemen. Het was nog steeds prachtig, al kon ze van verre al zien dat het onderhoud er de laatste jaren bij in geschoten was. De klimop die een deel van de muur had veroverd leek te woekeren. Het maakte allemaal niet uit, niets kon haar humeur nu nog verpesten.