Wekelijkse schrijfopdracht #11 Geen rokjesdag

Geen rokjesdag Het was een druilerige dag, de zoveelste op rij. Winderig ook. Als hij niet beter zou hebben geweten, zou hij gedacht hebben dat het een herfstdag was. Maar het was een lentedag. Geen rokjesdag, die leek ver weg. Verder dan ooit. Het was een dag voor maillots en strakke broeken. Zoals het en druilerige dag betaamt druppelden de druppels in een traag ritme van de zonnewering die het terras overspanden. De kleurrijke stof, in witte en rode banen, vervulde nu, ondersteund door de branders, een andere functie. Het was hem eigenlijk om het even. Hij zat hier behaaglijk, en in plaats van de krant, waarvan hij de pagina's nu moeilijk in toom zou kunnen houden, hield hij een boek vast. Hij las geen letter. De krant zou hij evenmin gelezen hebben als het windstil en zonnig zou zijn geweest. Een terras is tenslotte een tribune of een podium, of misschien wel een tribune én een podium. De wereld, het leven, was één groot terras. Toch sloeg hij in een vast geoefend ritme de bladzijden om. Het publiek, de figuranten, de hoofdrolspelers, moesten niet de indruk krijgen dat hij hier zat om te observeren. Als men het hem zou vragen, zou hij moeten toegeven dat hij dagen als deze koesterde. Er waren genoeg lege tafeltjes om te waarborgen dat er niemand naast hem plaats zou nemen. Er waren genoeg strakke maillots die een mooie rokjesdag beloofden. Hij had geduld.