Wekelijkse schrijfopdracht #8 Als ik kon toveren

Als ik kon toveren, dan toverde ik een zwembad vol met slagroom. Daar mocht ik dan in zwemmen, helemaal alleen. En papa stond te lachen op de kant. Als ik kon toveren, dan toverde ik dat Poeksie niet meer dood was. Dat ik zijn lange, zachte haren en kwispelende staartje weer kon borstelen, en zijn natte neusje weer tegen mijn wang kon voelen. Dan gingen we weer wandelen en rennen en spelen in het park: papa, Poeksie en ik. Als ik kon toveren, dan gaf ik juf Petra oren en ogen waarmee ze kon zien dat ik dat pesten niet verzin. Ze praten over me achter mijn rug, echt waar, en ik weet wel waarom. Maar de juf gelooft me niet. Als ik kon toveren, dan toverde ik dat al mijn knuffels écht gingen leven als het donker wordt. Ik doe nu net alsof, maar dan zou het echt-echt zijn. Dan werden ze mijn beste vriendjes en gingen we samen spelen. Dan was ik de beroemde filmster en zij moesten klappen en joelen en zwaaien. En roepen van: I lav joe! Of we gingen samen detectiefje spelen, dan was ik Geronimo Stilton en zij waren mijn hulpjes en samen gingen we mama zoeken en dan beleefden we allemaal spannende avonturen. Want papa zoekt niet naar mama. Hij geeft ook geen antwoord als ik vraag waar ze is. Dan zucht hij en slikt en moet bijna huilen. Hij zegt dat ze gauw terugkomt, maar hij weet niet waar ze is. Dat vind ik stom. Als ik mijn gymkleren kwijt ben moet ik ze ook gaan zoeken. Als ik kon toveren, dan maakte ik dat papa weer alles wist en alles kon, net als vroeger. Dat hij weer pannenkoeken bakte voor het naar school gaan en dat ik Sint Pannenkoek ging spelen, met een pannenkoek op mijn kop, en dat hij dan ging lachen, net als vroeger. En dat we dan snelsnel mijn haren gingen wassen, met de radio keihard aan en heel veel schuim. Dat mama snel weer terug was en alles weer gewoon werd.