Mili is vandaag een sadist

Wees eens een sadist dacht ik vanmorgen toen ik wakker werd. Het was de allereerste gedachte die bij mij opkwam en het was een absurd bevrijdende gedachte. Ik strekte mij genietend dwars in mijn twijfelaar uit en zei mijzelf ‘heerlijk dit, je bent nog nooit een sadist geweest, het is nu 10 april van het jaar des heren 2014, de hoogste tijd vandaag een pure sadist te zijn.’ Stralend van pure wilskracht sprong ik vervolgens uit bed en nam het magnum epos ‘Les Cent Vingt Journées de Sodome’ van mijn verre achtergrootvader Donatientje Alphonse François de Sade ter hand, kortweg Markies de Sade genoemd, dat heel toevallig op mijn nachtkastje lag. Edoch, gezien het matineuze tijdstip, raakte ik lichtelijk getroebleerd van het sadisme van weleer. ´Mmmm´ bedacht ik mij´ik ga lekker voor een eigentijdse vorm van sadisme, iets dat ik praktisch kan uitvoeren in mijn directe omgeving.´ Mijn sadistische idee was ogenblikkelijk geboren. In mijn hofje heeft een koolmezensetje zijn intrek genomen in een vogelhuisje dat ik ooit kocht van een geestelijk gehandicapte die er parbleu kikkers op had geschilderd. Jaren was het huisje onbewoond gebleven en nu raceten een mannetje en een vrouwtje al dagen voorbij om het van binnen heel knus te maken. Prachtige, kiene beestjes van pakweg 20 gram van wie het vrouwtje wel tien eitjes legt. Een per dag en als ze er allemaal liggen, dan gaat ze pas broeden terwijl haar mannetje blijft vliegen. Maar een groot gevaar loert. Klauwende poezen van de buren. Stilletjes wachtend op de schutting om hun slag te slaan. En dit ging uiteraard niet gebeuren. Een voor een heb ik ze vanmorgen naar binnen gelokt, gepaaid met schoteltjes melk en toen toegeslagen. Gewapend met een theelepeltje. Hun uitgelepelde ogen heb ik door het toilet gespoeld. En het fijnste is dat zij de weg naar mijn vogelhuisje niet meer kunnen vinden.